και ήταν

Έπαψα πια να σκέφτομαι τις τίγρεις και κίνησα πίσω για την καλύβα της Πωλίν. Θα σκεφτόμουν άλλη μέρα τις τίγρεις. Θα υπήρχαν πολλές ευκαιρίες.

Ήθελα να περάσω τη νύχτα με την Πωλίν. Ήξερα πως θα 'ταν όμορφη στον ύπνο της, περιμένοντάς με να επιστρέψω. Και ήταν.

Richard Brautigan, "Στη Ζάχαρη του Καρπουζιού", Biblioteque 2021 (μετάφραση Γιάννης Τζώρτζης) 

ψιθύριζαν χάρτινους ψιθύρους

Μεγάλη έκταση με τέτοια βλάστηση κι ύστερα ένα ξέφωτο με γρασίδι. Ένα σπίτι.

Το σπίτι της Ιστορίας.

Που οι πόρτες του ήταν κλειδωμένες και τα παράθυρά του ανοιχτά.

Με δροσερά πέτρινα πατώματα και μεγάλους ίσκιους στους τοίχους που σάλευαν αργά σαν κύματα.

Όπου κέρινοι πρόγονοι (με σκληρά νύχια στα πόδια τους κι ανάσα που μύριζε σαν τους παλιούς κιτρινισμένους χάρτες) ψιθύριζαν χάρτινους ψιθύρους.

Όπου διάφανες σαύρες ζούσαν κρυμμένες πίσω από τους παλιούς πίνακες.

Όπου τα όνειρα αιχμαλωτίζονταν και τα ονειρεύονταν ξανά.

Όπου ένα γέρικο εγγλέζικο φάντασμα, καρφωμένο σε ένα δέντρο, είχε ελευθερωθεί από ένα ζευγάρι διζυγωτικών διδύμων - από μια Κινητή Δημοκρατία με Τσουλούφι που είχε φυτέψει μια μαρξιστική σημαία στο χώμα, πλάι του. Όταν πέρασαν δίπλα του οι Αστυνομικοί δεν άκουσαν τα παρακάλια του. Με την ευγενική, ιεραποστολική του φωνή. Συγγνώμη, θα μπορούσατε, έεε... μήπως κατά τύχη... δε φαντάζομαι να έχετε πάνω σας κανένα πούρο; Όχι;... Όχι, δε νομίζω.

Το Σπίτι της Ιστορίας.

Όπου τα επόμενα χρόνια ο Τρόμος (που-επρόκειτο-να-έρθει) θα έμενε θαμμένος σε ένα μικρό λάκκο κάτω απ' το χώμα. Κρυμμένος πίσω απ' το χαρούμενο μουρμουρητό των μαγείρων του ξενοδοχείου. Την ταπείνωση των παλιών κομμουνιστών. Τον αργό θάνατο των χορευτών. Τα παιχνίδια-ιστορίες που έπαιζαν οι τουρίστες.

Arundhati Roy, "Ο Θεός των Μικρών Πραγμάτων", Ψυχογιός 1997 (μετάφραση Μαρία Αγγελίδου)