-νομίζοντας πως ήμουν φάντασμα-

 

το ανατολικό και το δυτικό

Οι δρόμοι βόρεια του μεγάλου νοσοκομείου είναι στενοί και βρόμικοι, τα ενοικιαζόμενα κτήρια σκοτεινά και κακοσυντηρημένα. Μερικά τετράγωνα από κει βρίσκεται ένας σιδηροδρομικός σταθμός που ενώνει την πόλη με τα λιμάνια και τα παραθαλάσσια θέρετρα του Βορρά, αλλά και με ορισμένες ξεχωριστές πόλεις που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του νερού - εξωτικά μέρη, με ονόματα όπως Τρέλεμποργκ, Μάλμε, Στοκχόλμη. Αν πιστέψω τον "ψυχοβιολόγο" για τον οποίο διάβασα στην εφημερίδα πριν από μερικές μέρες, καθώς περίμενα στο Γαλάζιο Κελάρι να 'ρθει ο Άντον, η τοπογραφία της σουηδικής πρωτεύουσας θυμίζει τον εγκέφαλο. Δεν ξέρω πώς έφτασε σ' αυτό το συμπέρασμα. Αν όμως κάποιος έκανε μια παρόμοια έρευνα για την πόλη όπου ζω, πιστεύω ότι θα έβρισκε πως μοιάζει με το θύλακο των όρχεων, γιατί χωρίζεται και αυτή σε δύο σαφώς διαχωρισμένα τμήματα, το ανατολικό και το δυτικό. Ανάμεσά τους κυλά ένα ποτάμι που ακόμα και οι γεωγράφοι είμαι σίγουρος πως θα συμφωνούσαν ότι μοιάζει με το σπερματικό πόρο. Το σχήμα των δύο τμημάτων είναι πιο οβάλ παρά στρόγγυλο, και το περιβάλλον γύρω τους είναι βαλτώδες και σκιερό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στην άκρη της πόλης υψώνεται μια ατσάλινη θεόρατη κατασκευή που φτάνει μέχρι τον ουρανό: ο νέος πύργος της ραδιοφωνίας. Αν το δει κανείς από αυτήν την άποψη, δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να του 'ρθει στο μυαλό μια πιο απόκρυφη περιοχή.

Aris Fioretos, "Η Αλήθεια για τον Σάσα Κνις", Καστανιώτης 2006 (μετάφραση Άννα Παπακωνσταντίνου)