Αυτή τη στιγμή ποθούσε:τον ανέκφραστο θόρυβο των κυμάτων που διαλύονται στην ακτή· την καταπραϋντική σιωπή της μπουνάτσας· τις θερμές μέρες όταν στις σκουρόχρωμες πέτρες διαλύονται οι λειχήνες και απ' τα υπερώριμα ανοιγμένα σύκα στάζει το γλυκό σορόπι· ποθούσε αυτό το ασταμάτητο, σχεδόν πονεμένο τραγούδισμα των αόρατων γρύλλων· τις έντονες και ερεθιστικές μυρωδιές του αλατιού, της πίσσας, των τηγανητών ψαριών, των ξεραμένων φυκιών, του ιωδίου, του κόκκινου κρασιού, του καμένου λαδιού· ποθούσε τις ήρεμες νύχτες κάτω από ένα χαμηλό ουρανό που σαν ασημένιο κουδούνι φώτιζε τα βάθη της θάλασσας· ποθούσε κάποια έρημη πλαζ του Νότου, δίπλα στην Μπούντβα, όπου αφημένος στη ζεστή άμμο θα ξαπλώσει μόνος, ακίνητος και αποχαυνωμένος σαν ο κόσμος να υπάρχει για χάρη του· και ποθούσε, σχεδόν απελπισμένα, το καυτό και αδιάντροπο σώμα κάποιας γυναίκας στην οποίας τα βάθη, ακόρεστα από ήλιο και αναμονή, θα βυθιστεί ολόκληρος, ξεχνώντας το θάνατο και το χρόνο.
Бранимир Шћепановић, "Στόμα Γεμάτο Χώμα", Παρασκήνιο 1988 (μετάφραση Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης)
