Λοιπόν, ήταν παιδιά από πέντε ως δέκα ετών που έπαιζαν την "κηδεία", ένα παιχνίδι σαν όλα τ' άλλα τελικά. ένα από αυτά, που υποδυόταν το νεκρό, ξαπλωμένο κατά γης, το κεφάλι του σκεπασμένο μ' ένα μαντήλι, τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος, τα πόδια του τεντωμένα και οι πατούσες του ενωμένες, κουνιόταν όσο γίνεται λιγότερο, και παρωδούσε αρκετά καλά ένα μικρό πτώμα. Ολόγυρα αγοράκια και κοριτσάκια, που άλλο έτρωγε μια ατέλειωτη ταρτίνα, άλλο έξυνε το κεφάλι του, κι άλλο έχωνε τα βγαλμένα πουκάμισά του στο μέρος όπου είναι συνήθειο να καθόμαστε, ψαλμωδούσαν με τη δροσερή και φάλτσα φωνή τους ένα παιδικό De profundis, ενώ ένα άλλο, με τη βοήθεια άλλων δυο, και τα τρία τυλιγμένα με παλιά σάλια που παραχώρησε η μαμά, λειτουργούσαν πάνω σε μια χιλιομετρική πέτρα.
Σ' αυτό το θέαμα τα χείλη μου έκαναν μια σύσπαση στην οποία δεν τα είχαν ποτέ συνηθίσει οι σκέψεις μου. Και θα καταλάβετε τι είδους ήταν το χαμόγελό μου, όταν σας πω ότι η γνώμη μου για "αυτήν την ηλικία" είναι ακριβώς εκείνη που είχε εκφράσει ο μυθογράφος Ζαν ντε Λα Φονταίν.
Γιατί ο Ποιητής, που σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά ένα παιδί, ίσως κάπως λιγότερο συνειδητά διεστραμμένο από τα άλλα, γιατί ο Ποιητής να μην παίζει κι αυτός την "κηδεία"; Ή, αν προτιμάτε, γιατί, για να διασκεδάσει, να μην πιάνει τα επικήδεια αντικείμενα με τα αθώα βέβηλα χέρια του; Γιατί, με μια λέξη, πρέπει για τους σκοπούς του να συμμορφωθεί με το πνεύμα ενός αιώνα που μοιάζει να έχει για πάντα αποκλείσει τη μελαγχολία, και ενδιαφέρεται μονάχα για την ευθυμία (για να κάνω ένα δάνειο από το πλούσιο λεξιλόγιο του Ραμπελαί και του Γκαβρός), γιατί να μην παίζει εξοικειωμένος μ' αυτόν τον μεγάλο είρωνα που αποκαλούμε Τρόμο, με κίνδυνο να προκαλέσει, κι αυτός, πίσω του, στο Αβέβαιο, στο Άγνωστο, κάποιο μορφασμό σαν χαμόγελο περιφρόνησης;
Paul Verlaine, "Αναμνήσεις ενός Χήρου", Ερατώ 1982 (μετάφραση Στέργιος Βαρβαρούσης, Χαρά Κίττου)
Σ' αυτό το θέαμα τα χείλη μου έκαναν μια σύσπαση στην οποία δεν τα είχαν ποτέ συνηθίσει οι σκέψεις μου. Και θα καταλάβετε τι είδους ήταν το χαμόγελό μου, όταν σας πω ότι η γνώμη μου για "αυτήν την ηλικία" είναι ακριβώς εκείνη που είχε εκφράσει ο μυθογράφος Ζαν ντε Λα Φονταίν.
Γιατί ο Ποιητής, που σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά ένα παιδί, ίσως κάπως λιγότερο συνειδητά διεστραμμένο από τα άλλα, γιατί ο Ποιητής να μην παίζει κι αυτός την "κηδεία"; Ή, αν προτιμάτε, γιατί, για να διασκεδάσει, να μην πιάνει τα επικήδεια αντικείμενα με τα αθώα βέβηλα χέρια του; Γιατί, με μια λέξη, πρέπει για τους σκοπούς του να συμμορφωθεί με το πνεύμα ενός αιώνα που μοιάζει να έχει για πάντα αποκλείσει τη μελαγχολία, και ενδιαφέρεται μονάχα για την ευθυμία (για να κάνω ένα δάνειο από το πλούσιο λεξιλόγιο του Ραμπελαί και του Γκαβρός), γιατί να μην παίζει εξοικειωμένος μ' αυτόν τον μεγάλο είρωνα που αποκαλούμε Τρόμο, με κίνδυνο να προκαλέσει, κι αυτός, πίσω του, στο Αβέβαιο, στο Άγνωστο, κάποιο μορφασμό σαν χαμόγελο περιφρόνησης;
Paul Verlaine, "Αναμνήσεις ενός Χήρου", Ερατώ 1982 (μετάφραση Στέργιος Βαρβαρούσης, Χαρά Κίττου)
