Ο Μάρτζιο δεν κάθισε στην καντίνα, συνέχισε προς το σπίτι του ταγματάρχη Σάντρα να παίζει με το ατζάκ.
Περπάτησε στα σοκάκια του συνοικισμού, συναντώντας φίλους χωρίς να ανταλλάξει πολλές κουβέντες. Δεν γύρισε σπίτι όλη μέρα. Έφαγε μόνο μερικά φρούτα γκουάβα, που έκοψε απ' το δέντρο που ήταν μπροστά στο ενεχυροδανειστήριο κι έκανε τράκα ένα τσιγάρο απ' τον Αγκούνγκ Γιούντα. Ήθελε να κοιμηθεί στην καλύβα της νυχτερινής περιπολίας, αλλά τα μάτια του δεν έλεγαν να ησυχάσουν. Παράξενες σκέψεις για την μητέρα του δεν τον άφηναν να κοιμηθεί.
Ήθελε να μιλήσει στον Αγκούνγκ Γιούντα, αλλά η αμηχανία και η ντροπή τον απέτρεπαν. Χαζολογούσαν στο γήπεδο μέχρι που πήγαν να δουν τις κούρσες των περιστεριών. Μετά πήγαν στον πάγκο της καντίνας του Σοφιάν. Ούτε τότε κατάφερε να βγάλει απ' το στέρνο του όλα αυτά που τον βασάνιζαν. Μόνο η Μαχαράνι μπορούσε να τον ακούσει και μόνο σ' αυτήν μπορούσε να μιλήσει χωρίς ποριορισμό.
Στο τέλος της μέρας βρέθηκε αποκλεισμένος στην αυλή του Ανουάρ. Δεν ήταν οπλισμένος κι ούτε είχε την πρόθεση να σκοτώσει. Ήθελε μόνο να μιλήσει.
Eka Kurniawan, "Άνδρας Τίγρη", Bibliotheque 2022 (μετάφραση Μαρία Δουκελή)
