οι λύσεις

Καµιά φορά είµαστε µόνοι. Φαντασιωνόµαστε µια λύση. Ένα ξεπέρασµα τάχα της αβύσσου. Να σταµατήσουµε να ζούµε αέναα περιπλανώµενοι στο κενό. ∆ίπλα µας ρίζες, θεµέλια, αλλά για πολλούς από µας µόνο στέγαστρα ανησυχίας . Η συνείδησή µας; Ένα απλό λάθος που καλούµαστε να το διορθώσουµε . Οι φίλοι, µάς συµβουλεύουν : έτσι γίνεται συνήθως , γιατί για σένα νάναι αλλιώς; Όµως για σένα η σύλληψη της ολότητάς σου έχει κατασπαραχθεί. Πρέπει να υπάρχει ησυχία, ηρεµία. Που πας µε τόσο πάθος; Η παγίδα της µη αυθεντικότητας τυλίγεται και ξετυλίγεται. Το σηµείο της απόλυτης ένωσης ξεµακραίνει ώσπου να γίνει ένα συµβατικό σηµάδι ευτυχίας που το ονοµάζουµε: έρωτα, σύµβαση, βόλεµα ή πιο ποιητικά: ήρεµο αεράκι. Τελειώνοντας η ζωή µας, τελειώνει και η ύβρη για όσα δεν τολµήσαµε. Και η αγάπη; Μια διοικητική λειτουργία που οργανώνει το φαντασιακό µας.

∆ηµήτρης Κ. Παπαϊωάννου, "minima amoralia", Ενδυµίων 2014

όλοι τους

Έχω βαρεθεί αυτή την πόλη που μέσα στο λυκόφως, τούτη τη στιγμή, δεν ανήκει ούτε στη μέρα ούτε στη νύχτα. Όπως, γενικότερα, δεν ανήκει ούτε στην ομορφιά ούτε στην ασχήμια, ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση, ούτε στη φιλοσοφημένη ραθυμία ούτε στον παραγωγικό ανταγωνισμό. Κι έχω χειρότερα βαρεθεί τους κατοίκους της. Ούτε φτωχοί ούτε πλούσιοι, ούτε ακριβώς πιστοί ούτε ακριβώς άθεοι· έτοιμοι για την απελπισία της αμαρτίας κι ακόμα πιο έτοιμοι για την ωμή εξαγορά της. Στριμωγμένοι διαρκώς, όλοι τους, στο στενό κέντρο της πόλης. Σε βαθμό που να μην ξεχωρίζουν καθόλου, πια, οι ευγενείς από τους άξεστους, οι εργατικοί από τους τυχοδιώκτες, οι ποιητές από τους τραμπούκους. Αλλού, αλλού. Οπουδήποτε αλλού. Κι ας γίνει ό,τι να 'ναι. 

Πέτρος Μαρτινίδης, "Σε περίπτωση Πυρκαϊάς", Νεφέλη 1999 

το άπειρο είναι ακριβώς εκεί

Ο συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες διατείνεται ότι το άπειρο πρέπει να είναι το βασικό θέμα της λογοτεχνίας κι ότι καλύτερο τρόπο για να μην γραφτεί ποτέ λογοτεχνία χαρακτήρων δεν έχει σκεφτεί.

Ο πατέρας μου, σε μια συζήτηση που είχαμε όταν έγινα 17 χρονώ, υπήρξε περισσότερο σαφής: "Τρία πράγματα είναι άπειρα", μου είπε: "η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, η άμμος της ερήμου, και οι συγγενείς της μάνας σου". Όταν το ανέφερα αυτό στον ποιητή Νίκο Καρούζο, κούνησε το κεφάλι του. "Πού να σου εξηγώ...", σχολίασε. Ο Καρούζος μάς έλεγε επίσης: "Το άπειρο είναι ακριβώς εκεί... Να εκεί!". Κι έδειχνε απ' το καφενείο στην πλατεία Μαβίλη όπου καθόμαστε, απέναντι, πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ταύτιζε τρόπον τινά το άπειρο με το "μυθικό απέναντι" στο οποίο αναφέρεται ο Κάφκα στην γνωστή παραβολή του. Αντίθετα, ο συγγραφέας Θεόδωρος Σκαφιδάς, όταν με αφορμή μια συνέντευξη που έδινε του ζητήθηκε η γνώμη του για το άπειρο, είπε: "Εμένα, δουλειά μου είναι να ξυπνάω τα κορόιδα". Έτσι ήταν πάντα ο Σκαφιδάς, κρυψίνους και απότομος.

Ευγένιος Αρανίτσης, "Ιστορίες που Άρεσαν σε Μερικούς Ανθρώπους που Ξέρω", Ίκαρος 1995