το αντίθετο της νεύρωσης

Η σκηνή επαναλαμβάνεται. Έτσι λειτουργεί η νεύρωση: μια σκηνή που επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται (περίεργο, αλλά το αντίθετο της νεύρωσης είναι η παρέκκλιση, αν και λίγοι το αντιλαμβάνονται). Έπρεπε να ηρεμήσει. Αποφάσισε να εφαρμόσει μια διανοητική άσκηση ελέγχου που πετύχαινε πάντα: να συντάξει μια λίστα. Η καταμέτρηση πραγμάτων (τα δέκα καλύτερα γκολ που έχει δει στη ζωή του, δέκα τραγούδια που ξεκινούν με α, οι δέκα κοπέλες που θα ήθελε να ρίξει στο κρεβάτι - αυτή η κατηγορία πολλές φορές διευρυνόταν περιλαμβάνοντας ηθοποιούς και μοντέλα του εξωτερικού, του εσωτερικού, της δεκαετίας του '70, του '80, του '90 κ.λπ.) ήταν μια δραστηριότητα που του άδειαζε το μυαλό, που τον παρακινούσε να ξαναβρεί τους φυσιλογικούς του ρυθμούς. Σκέφτηκε, σκέφτηκε, σκέφτηκε και τελικά το βρήκε: "δέκα επαγγέλματα που δεν μπορεί να κάνει ένα άτομο με διχρωματοψία". Δεν υπήρχε αμφιβολία, αυτή τη φορά η νεύρωση τον είχε γραπώσει γερά. "Ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού, τελωνιακός, πυροσβέστης, φωτογράφος, χαρτογράφος, χημικός, αστυνομικός, οδηγός λεωφορείου, επίσημος ζωγράφος βασιλικής αυλής". Τη στιγμή που ολοκληρώνει τη λίστα, το φανάρι γίνεται κόκκινο, δηλαδή πράσινο. Ξεκινάει. 

Damian Tabarovsky, "Ιατρική Αυτοβιογραφία", Πάπυρος 2009 (μετάφραση Νάντια Γιαννούλια)

πρόσφεραν την ίδια απομόνωση

Για δες που μπορούσε να μιλάει γι' αυτά τα άσχετα πράγματα, διαπίστωσε με κατάπληξη, έστω κι αν ο λαιμός του ήταν ξερός από τη νευρικότητα και η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Έριξε μια γρήγορη ματιά στο προφίλ της, που διαγραφόταν στα τελευταία φώτα του δρόμου, τα καθαρά αυστηρά χαρακτηριστικά, το ανεπαίσθητο χαμόγελο, τα μαύρα μαλλιά και το απαλό σχήμα του στιλπνού κότσου που σχημάτιζαν στον αυχένα της. Ύστερα έστριψαν στο σκοτεινό δρόμο κάτω από τα δέντρα και οι προβολείς άρχισαν να ξεκόβουν, από το σκοτάδι μπροστά τους, τον ένα λιγνό κορμό μετά τον άλλο· ήταν λεπτοί σαν χορδές άρπας, τεντωμένες καμπύλες φωτός, που τους προσπερνούσαν ορμητικά και χάνονταν ξανά πίσω, στο σκοτάδι. Κάπου εκεί στα δεξιά τους, πέρα από τη ζώνη των δέντρων, το ποτάμι λαμπύριζε, κρύο κάτω από τα παγερά αστέρια. Το καλοκαίρι υπήρχαν συνήθως εδώ κάτω κάμποσα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στις χορταριασμένες άκρες του δρόμου, με ζευγαράκια σφιχταγκαλιασμένα και βυθσμένα στο δικό τους κόσμο, ενώ περισσότερα ζευγαράκια έκαναν βόλτες ανάμεσα στα δέντρα ή ήταν ξαπλωμένα στο χορτάρι δίπλα στην όχθη· τώρα όχι όμως. Οι πίσω σειρές των κινηματογράφων ήταν πιο ζεστές, τα σεπαρέ των καφεμπάρ πρόσφεραν την ίδια απομόνωση. Κανείς δε θα ερχόταν απόψε εδώ. Και, χωρίς τους εραστές, αυτός ο δρόμος ήταν απομονωμένος και ήσυχος. 

Ellis Peters, "Ο Θάνατος και η Εύθυμη Γυναίκα", Άγρωστις 1995 (μετάφραση Ελένη Μπονάτσου)

γι' αυτό κοιμάται

Με θυμάται κι αυτό είναι σημαντικό. Δεν ξέρω αν με θυμάται πολύ, αλλά και λίγο να 'ναι μου φτάνει. Πόσο όμορφο είναι το λίγο όταν πιάνεσαι απ' αυτό! Λέω αύριο το απόγευμα που θα 'χω κέφι να στείλω ένα γράμμα. Πάντα ένα γράμμα είναι παρηγοριά για κείνονε που λείπει. Αύριο θα γράψω και θα πω... τι θα πω; Τα νέα μου. Ποια νέα μου; Ο καιρός είναι πολύ κρύος θα πω και χαίρω άκρας υγείας. Είμαι καλά τούθ' όπερ επιθυμώ και δι' υμάς, μάθε ότι ο καιρός εδώ... όχι τα 'πα για τον καιρό, θα πω για τας προσεχείς εκλογάς σε τέσσερα χρόνια. Και τι να πω για τας εκλογάς; Ότι ο κόσμος εδώ μάθε ότι εξύπνησε πια. Στις συγκεντρώσεις των κομμάτων φωνάζανε πολύ και λέγανε διάφορα, το ίδιο και οι εφημερίδες. Δεν αποκλείεται να 'χουμε αλλαγή στας προσεχείς εκλογάς, δηλαδή τόση αλλαγή που να θαυμάξει η Ευρώπη και που να τρίβεις τα μάτια σου αυτά τα πράσινα άβυθα μάτια σου που μου κρατούνε συντροφιά. Πάντως αυτήν την ώρα ο κόσμος κοιμάται, ένας τεράστιος γίγαντας που κοιμάται, του αρέσει ο ύπνος γι' αυτό κοιμάται, είναι και πρόνοια της φύσης γιατί ο γίγαντας έχει τεράστια δύναμη κι έτσι και ξυπνήσει... Πάντως φημολογείται πως ξυπνάει, οι γίγαντες είναι και χαζοί, εν πάση περιπτώσει θα δούμε. Θα σου γράψω αύριο εξάπαντος κι απόψε θα σε ονειρευτώ. Καληνύχτα! 

Ακριβή Παπαλεξανδράτου-Λυμπεροπούλου, "Γυμνοί με τα Χέρια στις Τσέπες", Σύγχρονη Εποχή 1986