μονάχα οι λοξοί

Ο Έντγκαρ απ' το μέρος που καθόταν διάλεγε πάντα να έχει καλή εποπτεία και ν' ακούει το θρηνητικό κάλεσμα απ' τις πεταλούδες. Γύρω του ήταν σαν κουρέλια απλωμένοι στις καρέκλες των διαφορετικών καφέ οι παράξενοι της πόλης. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να αντέξει τη φωνή απ' τις πεταλούδες. Μονάχα οι λοξοί. Ανάμεσά τους ήταν και ο Έντγκαρ. Ήταν κι αυτός ένας σκοτεινός. Δεν ήξερε πού ζούσε και εν τέλει αν αυτό που ζούσε ήταν ζωή ή σκλαβιά. Δεν ήξερε τον χώρο και τον χρόνο. Πότε γεννήθηκε και πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε. Ήταν συνήθως θλιμμένος, άλλες φορές σε πανικό, μερικές φορές ξέγνοιαστος και σπάνια ένιωθε ν' αγαπάει όλο τον κόσμο. Το φάσμα των συναισθημάτων της κυκλοθυμίας του ήταν ευρύ. Τα συναισθήματα που εμφανίζονταν συχνότερα ήταν αυτά που συνιστούσαν το εσωτερικό του πένθος. Το πένθος για το θάνατο του αγέννητου εαυτού του. Έβλεπε τους ανθρώπους, θηρευτής θελξικάρδιων βλεμμάτων και σαλεμένων ψυχών. Όταν τον έπιανε αγοραφοβία ή όταν φοβόταν ότι οι άλλοι έβλεπαν στο πρόσωπό του ένα τέρας, κοίταζε πάλι τη λάμπα για να ξεκουραστεί.

Φώτης Θαλασσινός, "Το Άσμα της Φάλαινας", Οδός Πανός 2012 

όπως το ψάρι στο νερό

"Εμείς σεβόμαστε προσεκτικά τις επιλογές σας κι έτσι εργαζόμαστε μέσα στα συστήματά σας, ακόμη κι όταν επιδιώκουμε να σας απαλλάξουμε από αυτά", συνέχισε η Μπαμπάκα. "Η Δημιουργία ακολούθησε πολύ διαφορετικό δρόμο από αυτόν που επιθυμούσαμε. Στον κόσμο σας η αξία του ατόμου εκτιμάται πάντα με βάση την επιβίωση του συστήματος, είτε αυτό είναι πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό ή θρησκευτικό - στην ουσία, οποιουδήποτε συστήματος. Στην αρχή ένας, έπειτα μερικοί και τελικά πολλοί θυσιάζονται εύκολα για το καλό και τη συνέχιση της ύπαρξης αυτού του συστήματος. Με τη μία ή την άλλη μορφή, αυτό υπάρχει πίσω από κάθε αγώνα για εξουσία, κάθε προκατάληψη, κάθε πόλεμο και κάθε κατάχρηση μιας σχέσης. Η επιθυμία για εξουσία και ανεξαρτησία είναι πλέον τόσο διαδεδομένη, που σήμερα θεωρείται φυσιολογική". 

"Δηλαδή δεν είναι;"

"Είναι το ανθρώπινο παράδειγμα", πρόσθεσε η Μπαμπάκα, που είχε επιστρέψει φέρνοντας κι άλλο φαγητό. "Είναι όπως το ψάρι στο νερό: κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό, που περνά απαρατήρητη και χωρίς να την αμφισβητεί κανείς. Είναι η μήτρα: ένα διαβολικό σχέδιο στο οποίο έχετε παγιδευτεί, ενώ αγνοείτε πλήρως την ύπαρξή του".

William P. Young, "Η Καλύβα", Κέδρος 2009 (μετάφραση Γιώργος Καστανάρας)

-έτσι, λοιπόν-