-κατά τη σύλληψή τους-

 

άδικα τέντωναν τους κλώνους των

Ο ήλιος έπεφτε ανάμεσα στην οδό Σολωμού και στη Στουρνάρα. Οι καινούριες πολυκατοικίες δεν άφηναν να προσδιορίσει κανείς το σημείο. Όμως η σκιά τους σκέπαζε πάντα την πλατεία ύστερα από τις έξη και τα τραπεζάκια είταν γεμάτα. Η μπλε πολυκατοικία είχε αλλάξει χρώμα. Και τα ρολά των παραθυριών κι οι στύλοι του ζαχαροπλαστείου. Στα καταστήματα είταν πασαλειμμένο ένα πλαστικό που γυάλιζε. Μόνο το Βοξ κρατούσε το μπλε. Μπορεί και νάταν η τελευταία ανάμνηση μαζύ με τα δεντράκια της πλατείας που άδικα τέντωναν τους κλώνους των για να υπάρξουν. Όμως ο θόρυβος από το διπλανό καφενείο, οι διαταγές των γκαρσονιών της ταβέρνας, τα μαρσαρίσματα των ταξί και ό,τι άλλο περνούσε απτόν δρόμο δεν άφηναν κανένα να ησυχάσει. Και το μοναδικό γκαρσόνι πηγαινοερχόταν καταϊδρωμένο φέρνοντας σωρούς ποτήρια νερού. Κι όλο και ξεκουμπωνόταν και ξυνόταν από τη ζέστη και δεν έδινε δεκάρα στην υπολογισμένη οικειότητα της πελατείας. 

Κάποτε ερχόταν κι άλλος στο τραπεζάκι του. Καθόταν λίγο, έπαιρνε νερό κι έκανε διάφορες κρίσεις. για τους τριγύρω, για την πελατεία, για τις πολυκατοικίες και για την πλατεία που άρχιζε να μοιάζει με πηγάδι.

Ανδρέας Νενεδάκης, "Δέκα Γυναίκες", 70-Πλανήτης 1973

-για αναγνώριση και έκθεση-