-στην εποχή που διαδραματίζεται-

 

τα έμβια πάθη

Ας είναι καλά η φιλότιμη συνθήκη

της υποκρισίας που ξέρει πάντα να σκεπάζει τις ρωγμές.

"Πώς φτιάχτηκαν ετούτα τα σπίτια" με ρώτησες

"Σαν να συνδέονται νοητά του κόσμου τα έμβια πάθη

με ίδια απαράλλακτα μυστικά".

Αριστέα Ευαγγελούση, "Αριστερόχειρη Γραφή", Ρώμη 2021

και σε μας οι λέξεις

Ωστόσο η ψευδολογία θα μεταδώσει ανάμεσα στις γραμμές μια έκλαμψη από την αλήθεια. "Δεν εξεγείρονται οι χωρικοί αλλά ο Θεός!" - φέρεται να αναφώνησε ο Λούθηρος, αρχικά με έντρομο θαυμασμό. Αλλά δεν ήταν ο Θεός. Οι χωρικοί ήταν πράγματι οι εξεγειρόμενοι. Εκτός αν ονομάζουμε Θεό την πείνα, την αρρώστια, την ταπείνωση, το κουρέλι. Δεν εξεγείρεται ο Θεός αλλά η αγγαρεία, τα μισθώματα, οι δεκάτες, η απαγόρευση του διαθέτειν, το ενοίκιο, ο φόρος ακινήτων, η μετάληψη του ετοιμοθάνατου, η περισυλλογή του αχύρου, το δικαίωμα πρώτης νυκτός, οι κομμένες μύτες, τα βγαλμένα μάτια, τα καμμένα, χτυπημένα, μαχαιρωμένα σώματα. Οι περί του επέκεινα διαμάχες αφορούν στην πραγματικότητα τα εγκόσμια. Αυτό εξηγεί την επίδραση που συνεχίζουν να έχουν πάνω μας οι επιθετικές θεολογίες. Μόνο και μόνο γι' αυτό κατανοούμε τη γλώσσα τους. Η ορμητικότητά τους είναι μια βίαιη έκφραση της μαύρης φτώχειας. Η πλέμπα αφηνιάζει. Το άχυρο στους αγρότες! Το κάρβουνο στους εργάτες! Η σκόνη στους σκαφτιάδες! Η παράσταση στους πλανόδιους! Και σε μας οι λέξεις! Οι λέξεις, που είναι ένας άλλος σπασμός των πραγμάτων.

Éric Vuillard, "Ο Πόλεμος των Φτωχών", Πόλις 2021 (μετάφραση Γιώργος Φαρακλάς)