-τώρα, ας εφαρμόσουμε την ιδέα-

διατί υπάρχουσιν οι άνθρωποι;

Ερωτήσεις διάφοραι αιφνιδίως ανέθρωσκον εν τη κεφαλή του όλως ακουσίως:
Διατί υπάρχουσιν οι άνθρωποι;
Διατί περιστρέφεται το σύμπαν;
Ποιος είμαι;
Διατί κάθημαι επί της καρέκλας ταύτης;
Τι σημαίνει η καρέκλα ταύτη και πόσο κοστίζει;
Διατί τα παράθυρα να έχωσι τοιούτον σχήμα και όχι άλλο;
Διατί να υπάρχει μία Σελήνη και όχι δύο;
Διατί οι άνθρωποι να μη ώσιν υψηλοί όσον και αι οικίαι;
Τι συζητούν μεταξύ των τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος;
Αν ο Θεός εγένετο άνθρωπος, ηδύνατο επίσης να γίνη και κάνθαρος ή κολοκύνθη;
Εφαντάζετο ότι αι ιδέαι του εξερχόμεναι του εγκεφάλου ίσταντο προ αυτού υπό μορφήν μελισσών και πτηνών. Είχε διατάξει να του κατασκευάσουν κινητόν οίκημα περιστρεφόμενον περί έναν άξονα, κατά βούλησιν, εν τω οποίω διήρχετο όλην την ημέραν κρατών σάρωθρον εις την χείρα και ενασχολούμενος να διασκορπίζη δι' αυτού τας περιιπταμένας ιδέας του.

Διονύσης Γ. Μεντζενιώτης, "Επίτομος Πολυλογία", Εκάτη 1997

-δεν της είπε τίποτα-

το κενό γεωμετρείται και πάλι

"Θαυμάσιο να είσαι αστροναύτης!" πρόφτασε να σκεφτεί, κι ένας τεράστιος καταιγισμός από πλανήτες έστειλε καταπάνω-του την έλξη-τους. Παραπατάει... Φτάνει ως το γραφείο, σηκώνει τ' ακουστικό "ένα κονιάκ!", η φωνή-του αλλόκοτη, σαν μακρινή. "Θα βάλω την Ελένη να με τρίψει. Θαρρώ την άρπαξα", και στηλώνει τα μάτια-του στην πόρτα. Η πόρτα ανοίξει σιγά σιγά, μια ρωγμή στο διάστημα - κανείς δεν μπαίνει. Ο Κρόνος πάνω απ' το κεφάλι-του, μικροσκοπικός, μοιάζει ν' απέχει εκατομμύρια έτη φωτός. "Κι όμως, έτσι να κάνω θα τον φτάσω..." πέρα απ' αυτόν, ο Δίας, κι ο Κένταυρος, κι ο Ερμής, κι η Ελένη ξαπλωμένη ανάσκελα σε μια συστοιχία υδρατμών. Το φεγγάρι αναζήτησε. Το φεγγάρι πούναι χλωμό και στρογγυλό σαν κεφάλι ανθρώπου. Σηκώνεται, και το βήμα-του δρασκελάει ουράνια σώματα. Αφήνεται στο κενό, κι η πτώση-του παρασέρνει μετεωρίτες. Φτάνει στις εσχατιές τ' ουρανού, και κει το βλέπει... Είναι κάτασπρο σαν κιμωλία και χλωμό. Χλωμό και λυπημένο. "Ένα κεφάλι ανθρώπου!" του ξεφεύγει από τα δόντια, κι ο νους-του τρέχει στο παράθυρο, να πάρει αέρα. "Πάψε να πίνεις!" θα του έλεγε η Ελένη αν ήταν εδώ. Ορμάει στο παράθυρο, τ' ανοίγει, κι ο δροσερός αέρας διαλύει τους Κρόνους, διαλύει τους Δίες. Το διάστημα ξαναπαίρνει τις γνωστές-του διαστάσεις. Το κενό γεωμετρείται και πάλι, αρχίζουν και πάλι τ' αντικείμενα να το κατοικούν. Η λογική θριαμβεύει και πάλι. Η φύση δαμάζεται.

Φώντας Κονδύλης, "Χαίρε, ω Χαίρε", Θεωρία 1983