Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

αιχμαλώτισα την επιδημία με μια απόχη για πεταλούδες

Το σημερινό πρωινό είναι άλλο ένα πρωινό, τα λουλούδια έχουν ανοίξει ξανά τα πέταλά τους, οι άντρες γυρνούν στο πλάι για να δουν ποια γυναίκα έχουν παντρευτεί, όλα είναι έτοιμα να ξεκινήσουν από την αρχή. Γιατί πρέπει να είναι αιχμάλωτος του παρελθόντος μέσα από τα λόγια ενός νεκρού ανθρώπου; Γιατί πρέπει να αναπαράγω αυτές τις συζητήσεις με τόση σχολαστικότητα, δίχως να επιτρέπω ούτε σε ένα χαμένο κόμμα να αλλοιώσει το ρυθμό των φωνών μας; Θέλω να μιλήσω σε ανθρώπους μες σε καπηλειά και λεωφορεία κι έπειτα να μην θυμάμαι τίποτα. Κι εσύ, Κατρίν Τεκακουίθα, που φλέγεσαι καθισμένη στο δικό σου παράπηγμα του χρόνου, σε ευχαριστεί που γδύνω τον εαυτό μου με τόση σκληρότητα; Φοβάμαι ότι έχεις πάνω σου τη μυρωδιά της Επιδημίας. Η μακριά καλύβα που στο πάτωμά της κάθεσαι σταυροπόδι κάθε μέρα έχει τη μυρωδιά της Επιδημίας. Γιατί είναι τόσο δύσκολη η έρευνά μου; Γιατί δεν μπορώ να απομνημονεύσω στατιστικές του μπέιζμπολ όπως ο Πρωθυπουργός; Γιατί οι στατιστικές του μπέιζμπολ έχουν τη μυρωδιά της Επιδημίας; Το γραφείο μου μυρίζει! Το 1660 μυρίζει! Οι Ινδιάνοι πεθαίνουν! Τα μονοπάτια μυρίζουν! Ρίχνουν άσφαλτο πάνω απ' τα μονοπάτια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Σώστε τους Ινδιάνους! Σερβίρετέ τους τις καρδιές των ιησουιτών! Αιχμαλώτισα την Επιδημία με μια απόχη για πεταλούδες. Ήθελα απλώς να πηδήξω μια αγία, όπως πρότεινε ο Φ. Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε τόσο καλή ιδέα. Καλά καλά δεν την κατανοώ, αλλά φαινόταν το τελευταίο πράγμα που μου είχε απομείνει να κάνω. Κάθομαι εδώ και ερωτοτροπώ με την έρευνα, αυτή είναι η μόνη ταχυδακτυλουργία που μπορώ να κάνω, περιμένοντας τα αγάλματα να κινηθούν - και τι μου συμβαίνει; Έχω δηλητηριάσει τον αέρα, έχω χάσει τις στύσεις μου.

Leonard Cohen, "Υπέροχοι Απόκληροι", Κέδρος 2012 (μετάφραση Αλέξης Καλοφωλιάς)

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

που τα ντουφεκάνε

Το Όρνιο; Ποιο Όρνιο; Κάνει παρέα με όρνια τώρα; Που τα ντουφεκάνε οι Αντιδήμαρχοι; Κι είναι και ύποπτος για φόνο, υποκίνηση και κατάλυση του πολιτεύματος και λέει να πάτε να μαγκώσετε την Πριγκίπισσα γι' αυτό, αγάπη είναι αυτό το πράγμα; Και υπήρξε και εραστής της Μαντάμ, στα νιάτα του. Ποιας δεν υπήρξε εραστής δηλαδή; Ας μην ηθικολογουμε, ο Νιόρτσκι είναι και ο πρώτος μάγκας και θα τους κλείσει και όλους μέσα, στο τέλος. Ο Τζιμάκος θάβει τα κουμπιά του και γκρινιάζει. Πέφτει το βαρύ σκότος.

Γιώτα Σεχίδου, "Άγαμος Έρως", Καστανιώτης 1996

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

λες κι είχαν αποτραβηχτεί τα σύννεφα

Το βαπόρι δεν ξεκινούσε κι εκείνος δεν έλεγε να καταλάβει. Με δυσκολία σηκώσαμε στο τέλος τρεις άνθρωποι την πολυθρόνα του, ξεκολλήσαμε τα δάχτυλά του από τα κάγκελα. Παρέλυσαν όμως τα πόδια του. Τον ανεβάσαμε στο βαπόρι πάνω στην πολυθρόνα, με κομμένα θαρρείς τα χέρια και τα πόδια του. Είχε όμως τα λογικά του, μιλούσε ήρεμα όπως πριν. Εγκατασταθήκαμε πρόσφυγες στα Βουρλά. Τρία χρόνια έζησε κατάκοιτος στα Βουρλά τη νοσταλγία του. Κάρφωνε κάπου τα μάτια του κι έμενε έτσι βυθισμένος ώρα πολλή. Καμιά φορά, μην αντέχοντας άλλο έλεγε "Αχ, δεν έπρεπε να αφήσω εγώ τη Φλώρινα. Στη Φλώρινα έπρεπε να πεθάνω!" κι αντανακλούσε το βλέμμα του, βλέμμα καθαρόαιμου αλόγου, κι ας είχαν αρχίσει να πέφτουν μέσα του σκιές, το φως του ουρανού της Μακεδονίας κι η φαρδυκάπουλη, ορθόστητη γραμμή των βουνών της φώτιζε το πρόσωπό του, λες κι είχαν αποτραβηχτεί τα σύννεφα.

Necati Cumali, "Μακεδονία 1900", Πρέσπες 2001 (μετάφραση Άνθη Καρρά)

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

γιατί δε μας απαντάει

Μου τα περιέγραψε όλα με λεπτομέρειες. Μόλις περάσεις μια σιδερένια αυλόπορτα, θα βρεθείς μπροστά σε πέντε σκαλοπάτια. Το τρίτο έχει κάποιο ελάττωμα, ίσως είναι ψηλότερο ή πιο χαμηλό, αυτό δεν το ξέρω. Πάντως στο πλάι έχουν τοποθετήσει μια επιγραφή "Mind the step". Να προσέχεις λοιπόν. Προπαντός στο κατέβασμα. Από και μετά τ' αφήνω όλα σε σένα. Ξέρεις εσύ πώς θα το χειριστείς. Τη μάνα της θα τη βρεις κάπως αυστηρή και λιγομίλητη, είναι όμως καλύτερα να μιλήσεις με την ίδια. Η Σάντρα είναι μια ωραία κοπέλα με ξανθιά μαλλιά που τα κάνει κοτσίδες. Εκείνο που θέλουμε να ξέρουμε είναι αν λαβαίνει τα γράμματά μας κι αν τα λαβαίνει, γιατί δε μας απαντάει (γνωρίζεις άλλωστε τι σημαίνει για μας ταχυδρομείο, δε θα σ' το ξαναπώ).

Παντελής Καλιότσος, "Η Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου", Πατάκης 2006

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

τα καινούρια ρούχα του βασιλιά

Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η ιστορία.

Άλλωστε τα καινούρια, αφόρετα ρούχα τίποτε δεν έχουν να διηγηθούν, αφού τίποτε δεν αξιώθηκαν να ζήσουν πάνω μας.

Κάπα Κάπα Μοίρης, "Στον Καταψύκτη του Χάνσελ και της Γκρέτελ", Bibliothèque 2014

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

σε κανένα βιβλίο

Πώς ξαφνικά άρχισε να γράφει καλά μυθιστορήματα, έχοντας γράψει επί μακρόν και με τόση επιμονή μέτρια, αν και τεχνικώς αψεγάδιαστα έργα; Γιατί έρχεται μια στιγμή στη ζωή του, όπου δεν μπορεί πλέον ν' αποτύχει σε κανένα βιβλίο ενώ δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε να πετύχει ούτε σε ένα; Σ' αυτή την ερώτηση, όπως σε όλα τα ιστορικά φαινόμενα, ο Σωκράτης (ο μόνος μάγος ικανός να απαντήσει σε τέτοια ερωτήματα), θα είχε σίγουρα ανταποκριθεί με κάποιο μύθο: "Αυτό συμβαίνει, ω Μένων, διότι η ψυχή μας είναι σαν ένα πολύ ψηλό κτήριο, όπου ο αρχιτέκτων, έχοντας υπερβολική εμπιστοσύνη στην πρόοδο, θα είχε παραλείψει να βάλει σκάλες και όπου ο ανελκυστήρας ξαφνικά θα σταματούσε να λειτουργεί." (Φανταστείτε, Χόρχε, μια γενική ακινητοποίηση των ανελκυστήρων στη Νέα Υόρκη! Τι ωραίο θέαμα για τον Κάφκα αυτή η απεργία όλων των λιφτιέρηδων μιας μεγαλουπόλεως, το ανέκδοτο κεφάλαιο που θα μπορούσε να προσθέσει στην Αμερική.) Υπάρχουν αλήθειες καταχωνιασμένες στα έγκατα του εαυτού μας, τις οποίες αντιλαμβανόμαστε κάποτε σαν αστραποβόλημα, χωρίς να μπορούμε να τις συλλάβουμε, να τις πιάσουμε με τα δυο μας χέρια, για να γίνουν δικές μας.

Claude-Edmonde Magny, "Η Προϋπόθεση της Γραφής", Όλκος 2001 (μετάφραση Τερέζα Πεσμαζόγλου)

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

μια γυναίκα που να μην αγγίζεται

Πήρε τη βαλίτσα της και πέρασε κοντά μου. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της, ή αλλιώς ήτο ένα πιτσίλισμα της πισίνας.
-Τουλάχιστον μερικές νύχτες, κύριε, θα ήθελα!
-Όλες τις νύχτες, Σουάντ, σας το υπόσχομαι. Μην είστε λυπημένη. Μη κλαίτε. Θα ζήσετε ένα άσχημο όνειρο, αλλά κάθε νύχτα θα έρχεστε να πίνετε από την πηγή της χούφτας μου.
-Ευχαριστώ.
Έφυγε από τη μέση των δυο στρατιωτικών με βηματισμό νομάδων. Κοίταξα τη γραμμή της ζωής. Είχε επάνω, ζωγραφισμένο με στυλό, ένα οβάλ πρόσωπο, δύο αμυγδαλωτά μάτια δίχως κόρες, κι ένα παχύ στόμα. Μια κακοσχηματισμένη κόμη έδιδε στο πρόσωπον ένα ύφος μελαγχολικό και λυπημένο, μιαν εντύπωση σεβαστής αποστάσεως. Στον καρπό μου, δύο γραμμαί λαιμού κυλούσαν κατά μήκους των φλεβών μου.
-...Επιτέλους , μια γυναίκα των ονείρων μου. Μια γυναίκα που να μην αγγίζεται.
Το χέρι μου βυθίστηκε σε μια λεπτεπίλεπτη κατάδυση στο μεταξωτό γάντι, σαν σε ύπνο.

Jean Teulé, "Ουράνιο Τόξο για τον Ρεμπώ", Απόπειρα 1992 (μετάφραση Οντέτ Βαρών)

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

ο δαίμονάς μου κοιμάται

Αυτή είναι η ώρα των εσώτερών μου σκέψεων
Ο Δαίμονάς μου κοιμάται
Κοιμάται στο βαθύ σούρουπο
της ψυχής μου
ο κόκκινος Δαίμονας
της δικιάς μου κολασμένης ευθυμίας.
Καπνίζω...
Καπνίζω απελπισμένα, έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Θα ήθελα να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω...
Αλλά ο Δαίμονάς μου κοιμάται.
Κοιμάται στο βαθύ σούρουπο της ψυχής μου
ο κόκκινος Δαίμονας
της δικιάς μου κολασμένης ευθυμίας.
Και οι σκέψεις δεν έρχονται...

Renzo Novatore, "O Ιππότης του Μηδενός", Διάδοση 1990