σβησμένη η ιδέα

Σβησμένη η ιδέα· η λέξη λάμπει απ' όσους έχει πιθανά εγκαταλείψει. Είναι άδεια. Υπήρξε. Σήμερα - σ' αυτόν τον τόπο- άχρηστη για τη μελλοντική πράξη, νά την προσδιορισμένη, στείρα. Γυναίκες και κόρες βασιλιάδων, Φαίδρα, Αντιγόνη, ύστερα νεκρές, ύστερα θρυλικές, -κι εσύ- λαμπυρίζουσα εν τέλει συνάθροιση γραμμάτων, έχετε κερδίσει την απόλυτη μαγεία: το θάνατο. Κατάλληλες για έκφραση άδεια, ιδού εσείς μες στο άχρονο. Ήταν κέρδος αυτό; Σλιπ, ιδρώτας, παπούτσια, δάκρυα -ή και να ξεμυξιάζεσαι- δε θα εμποδίσουν το κενό να σ' απομονώνει. Η αναλογία ανάμεσα στη δική σου διήγηση και τις διηγήσεις των μύθων θα είχε απανθρωπίσει αυτόν το μελαγχολικό αλήτη, καθισμένο στις φτέρνες πάνω στο κρεβάτι του. Καθάρισε τα ρουθούνια σου, παρατήρησε μ' έκπληξη τη μύξα, πέτα την ή κατάπιε την. Η χειρονομία σου δε θα συνδεόταν με τις επόμενες. Μα ποιο είναι άραγε το προτέρημα αυτού του παιδιού που σκοτώνω, αυτής της θέλγουσας πόρνης που τα καθημερινά της συμβάντα έχουν τη δύναμη και τη βαρύτητα των παλιών μύθων;

Jean Genet, "Αποσπάσματα", Ύψιλον 1989 (μετάφραση Ελένη Μαχαίρα)

γι' αυτούς

Θα γδέρνουν, Πρίγκηπα. Αυτοί θα γδέρνουν πάντοτε τα μαλακά μωρά και τριαντάφυλλα στο γαλανό βυθό τους σε υγρούς στηθόδεσμους σαλεύοντας τα λάβρα χείλη μαζεύουνε την πεθαμένη γύρη και τους κάλυκες μιας όψιμης γιορτής. Όλα γι' αυτούς. Για μας το ατέλειωτο πνευματικό σκοτάδι

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, "Ωδές στον Πρίγκηπα", Ύψιλον 1981

μυθολογία

Μια σειρήνα μέσα απ' την οδύσσεια
με κόκκινο φόρεμα κι ένα χρυσοκέντητο σύμβολο
ρίχνει το τραγούδι της εκφραστικό, περιπαθές
και γεμάτο, σ' ένα λιμάνι - κόλαση απόλαυσης κι αποπλάνησης
μακριά απ' τον άνεμο.
Ένα καράβι στην ξέρα, μια νάρκη στην άμμο
και κόκαλα σκόρπια με δηλητήρια της μουσικής
που πετρώνει τη βούληση
και σκοτώνει και σκοτώνει και σκοτώνει

Λεφτέρης Πούλιος, "Το Αλληγορικό Σχολείο", Κέδρος 1978

-η πρώτη από τις τρεις στιγμές-