Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

όπου ζωντάνευαν αμέτρητα λακκάκια

Η Γκισλάν ήταν η πιο αστεία, η πιο λαμπερή, η πιο χαριτωμένη νεαρή κοπέλα που μου δόθηκε η ευκαιρία να συναναστραφώ. Με το παραμικρό έσκαζε στα γέλια. Χτυπούσε τα χέρια της στα γόνατά της και όλο της το σώμα ήταν τόσο εκφραστικό που δεν πρόσεχες το χαμηλό της μπόι. Η χαρούμενη παρουσία της γέμιζε την ατμόσφαιρα όπως οι γιρλάντες που στόλιζαν το τείχος στη γιορτή του θρόνου. Τα καστανά της μάτια έλαμπαν συνεχώς και το σαρκώδες στόμα της σαν ώριμος καρπός μέσα στο οβάλ πρόσωπό της, όπου ζωντάνευαν αμέτρητα λακκάκια δημιουργώντας ένα μείγμα γοητείας και αθωότητας. Είχε ευαισθησία και βάθος, παρόλο που ήταν εκδηλωτική και οι τρόποι της κάπως προσποιητοί. Αν ήμουν ζωντανός, δεν θα μπορούσα να την περιγράψω όπως το κάνω σήμερα. Δεν μου είχαν μάθει τις λέξεις για να περιγράφω την ομορφιά των ανθρώπων και των πραγμάτων, τον αισθησιασμό και την αρμονία που τα υμνεί. Και τώρα το ερωτευμένο φάντασμά μου αισθάνεται την ασήμαντη ανάγκη να ανοίξει την καρδιά του. Επιτέλους να διηγηθώ αυτή την ιστορία που φέρνω συνεχώς στο μυαλό μου από τη μέρα του θανάτου μου.

ماهي بنيبين, "Τα Αστέρια του Σίντι Μουμπέν", Άγρα 2016 (μετάφραση Έλγκα Καββαδία)

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

séparation

Η Μαρία, απορροφημένη στας σκέψεις της, έπινε περίφροντις τον καφέ της και εξεροκατάπινε με νευρικότητα όπως το συνήθιζε, χωρίς να δίδει καμία σημασία στη μουσική της Νίκης. Θα ήτο η δέκατη νομίζω φορά που η Νίκη ξαναήρχισε το ίδιο κομμάτι όταν εγώ δεν άντεξα πλέον και απεφάσισα μα την διακόψω. "Νίκη μου" της φωνάζω απ' την τραπεζαρία. "Είναι πολύ ωραίο αυτό που παίζεις αλλά παρά πολύ μελαγχολικό. Πώς τον λένε τον συνθέτη;" "Είναι η Séparation του Γκλίνκα" ψιθυρίζει η Νίκη χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. "Μπράβο του Γκλίνκα και της Séparation του" αποκρίνομαι εγώ. "Δεν μας παίζεις όμως και κάτι πιο χαρούμενο, μια Πολωνέζα του Σοπέν λόγου χάριν ή από τις Ουγγρικοί χοροί του Λιστ που είναι τόσο εύθυμοι και κωμικοί". Δυστυχώς όμως η Νίκη δίχως να μου δώσει σημασία επανέλαβε για μια ακόμη φορά τη Séparation. Και τότες ήτο που υποψιάσθηκα ότι πιθανόν να συμβαίνει κάτι το σοβαρό στην ανιψιά μου.

Μαρίνα Καραγάτση, "Το Ευχαριστημένο", Άγρα 2008

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

αν ξέρεις να κοιτάξεις

Οι σκιές του Ναού του Αγίου Παύλου πέφτουν σε βιβλία που απευθύνονται σε όλα τα γούστα. Ποίηση, θεατρικά έργα, τραγούδια και σονέτα φωλιάζουν δίπλα σε προσευχητάρια και ηθοπλαστικές ιστορίες. Ρομάντζα του συρμού, δεμένα με ηδυπαθείς χρωματιστές κορδέλες, δίπλα-δίπλα με ανδρικά εγχειρίδια και σχολαστική θεολογία. Μπαλάντες, μια δεκάρα το κομμάτι, και κακοφτιαγμένες ξυλογραφίες, ιδανικές για να στολίσουν το καμαράκι του παραγιού που νοσταλγεί το χωριό του. Νόσοι του αλόγου, του ανθρώπου, του σκύλου, του έθνους. Πώς να ανασταίνεις παιδιά, πώς να καλείς τον διάβολο. Περιγραφές τερατωδών πραγμάτων και εγκλημάτων που δοκιμάζουν την ευπιστία. Ιταλικές εικόνες που μόνον οι κύριοι μπορούν να τις δουν χωρίς να διαφθαρούν. Είναι όλα εκεί, αν ξέρεις να κοιτάξεις.

Louise Welsh, "Ο Ταμερλάνος Πρέπει να Πεθάνει", Αλεξάνδρεια 2006 (μετάφραση Άρης Μπερλής)