να ποντάρεις τα διπλά

Η δομή κάθε επιτυχίας είναι κατά βάση η δομή του τζόγου. Να ξεκόβεις απ' το ίδιο σου τ' όνομα, να ποιος ήταν ανέκαθεν ο ριζικότερος τρόπος απαλλαγής απ' όλους τους ενδοιασμούς και τα αισθήματα μειονεξίας. Και το παίγνιο είναι μια τέτοια κούρσα μετ' εμποδίων στο πεδίο του εγώ. Ο παίκτης είναι ανώνυμος, δεν έχει όνομα δικό του ούτε έχει ανάγκη από ξένο. Μόνο οι μάρκες τον εκπροσωπούν, στημένες εκεί μπροστά του πάνω στην τσόχα, που είναι πράσινη σαν το χρυσό δέντρο της ζωής και γκρίζα σαν άσφαλτος. Και σε τούτη την πόλη της ευκαιρίας, στο σταυροδρόμι αυτό της υπόσχεσης, τι μέθη που είναι να ποντάρεις τα διπλά, να δίνεις παντού το παρών και από δέκα γωνιές ταυτόχρονα να στήνεις καρτέρι στην Τύχη, που έρχεται όλο και πιο κοντά. 

Walter Benjamin, "No 13", Κίχλη 2020 (μετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης)   

εφόσον είναι χρήσιμοι

Στη Σαϊγκόν μουσικές και πιτσιρίκια που παίζουν έξω τέτοια ώρα της νύχτας είναι σημάδι θανάτου - ή μάλλον μιας κοινότητας που παλεύει να θεραπευτεί.

Είναι μέσω αυτών των ντραγκ περφόρμερς, με τα εκρηκτικά κουστούμια και τις κινήσεις, με τις υπερβολικές εκφράσεις σε πρόσωπα και φωνή, με την παραβίαση των φυλετικών ταμπού, και μέσω ενός εκκεντρικού θεάματος, που η παρηγοριά εκδηλώνεται. Εφόσον είναι χρήσιμοι, αμειβόμενοι και εξουσιοδοτημένοι για τη ζωτική αυτή υπηρεσία εντός μιας κοινωνίας όπου το να είσαι ομοφυλόφιλος θεωρείται ακόμα αμάρτημα, οι ντραγκ κουίνς, για όσο χρόνο ο νεκρός κείται σε κοινή θέα, αποτελούν τους συντελεστές μιας παράστασης ετερότητας. Η υποτιθέμενη αξιόπιστη εξαπάτησή τους είναι το στοιχείο που καθιστά την παρουσία τους απαραίτητη για τους πενθούντες. Γιατί το πολύ βαθύ πένθος είναι εξωπραγματικό. Και άρα απαιτεί μια σουρεαλιστική ανταπόκριση. Με την έννοια αυτή, οι κουίνς είναι μονόκεροι.

Μονόκεροι που θορυβούν μέσα σ' ένα νεκροταφείο.

Ocean Vuong, "Στη Γη Είμαστε Πρόσκαιρα Υπέροχοι", Gutenberg 2021 (μετάφραση Έφη Φρυδά)

-καμία σχέση με την άσκηση-

 

χρόνος

Εδώ και πολλά χρόνια, λέει ο ποιητής, προσέχει ώστε καθημερινά να αποταμιεύει δέκα λεπτά της ώρας. "Καβάτζα για αργότερα, όταν ο χρόνος θα τελειώνει και επειδή όλοι θέλουμε να είμαστε παρόντες ως το τέλος".

Michael Augusstin, "Η Σύμπτωση", Μελάνι 2008 (μετάφραση Δημήτρης Νόλλας - Ηρώ Μακρή)