περιπλανώμενος μέσα του

παρ' όλη τη ζέστη, τη σκόνη, τη βρομιά που κολλούσε στο σώμα του, ο Νταβίντε, ευτυχισμένος, συνέχισε το δρόμο του περιπλανώμενος μέσα του

και όπως στη ΝέαΥόρκη ο ΝαβίντεΑϊρόζα είχε χάσει μαθήματα εξαιτίας αυτού που ονόμαζε υπερβολικό περπάτημα, εδώ στη Λουάντα πολύ συχνά όταν άρχιζε να περπατάει το μυαλό του παρασυρόταν σε μια παράξενη αλληλουχία σκέψεων η οποία μπορούσε εξίσου καλά να τον ταξιδέψει στο παρελθόν όσο και να του προσφέρει τον απαραίτητο χώρο για την ανάδυση κάποιας καινούριας λαμπρής ιδέας, το πρόβλημα του Νταβίντε ήταν ακριβώς αυτό, από μικρό παιδί τον κυρίευαν ιδέες πιο πολύ λαμπρές παρά συγκεκριμένες, που μάλλον μπορούσε κανείς να τις φανταστεί παρά να τις υλοποιήσει, πιο πολύ ωραίες παρά πρακτικές

η απουσία του κίτρινου τράβηξε την προσοχή του

Ondjaki, "Οι Διάφανοι", Αιώρα 2019 (μετάφραση Μαρία Παπαδήμα)

αντιμέτωπο με την ίδια του την εικόνα

Το "ονειρικό έθνος" του 19ου αιώνα μεταμορφώθηκε στις "ονειρευόμενες κοινότητες" του 20ου αιώνα - και τα όνειρα αυτών των κοινοτήτων φέρνουν θεραπεία, γιατρειά, εξιλέωση. Οι Έλληνες κινηματογραφιστές, συχνά ακούσια, έφεραν το έθνος αντιμέτωπο με την ίδια του την εικόνα. Μερικές φορές αυτό που απεικονιζόταν δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό. Σε άλλες περιπτώσεις, προκαλούσε σύγχυση και απορία. Το νέο και το παλιό συνυπήρχαν στην οθόνη, αφήνοντας στο κοινό την αίσθηση μιας αναβληθείσας ολοκλήρωσης και μιας μετέωρης ταυτότητας. Άλλοτε, το σινεμά έφερε το έθνος αντιμέτωπο με τους χειρότερους φόβους του, αμφισβητώντας καθιερωμένα τελετουργικά και εξουσίες, όπως αυτά αποκρυσταλλώνονταν στον κομφορμισμό, την αβουλία και την αδράνειά του. Ο καθρέφτης αντανακλούσε το πρόσωπο που στεκόταν μπροστά του - το πρόσωπο άλλαζε μόνο όταν ο καθρεφτιζόμενος άρχιζε να στοχάζεται τον εαυτό του.

Βρασίδας Καραλής, "Μια Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου", Δώμα 2023