Τόση ώρα στον κάμπο λέγαμε όλα αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε μες στο τούνελ. Εκεί, όμως, τόσες μέρες μόνο κάποιοι ψίθυροι ακούγονταν δειλά δειλά στο μισοσκόταδο. Εδώ πάλι αφημένοι κάτω από τον ήλιο του Μάη έκλεισαν τα μάτια, ζεστάθηκε το πρόσωπο, γλύκανε το στόμα. Κι η γλώσσα γλίστρησε. Σαν να 'φυγε κι ο φόβος καθώς τα δάχτυλα άγγιζαν το ζεστό χώμα. Σαν να μη μας ένοιαζε αν μια τέτοια μέρα βλέπαμε τα μπλε, τα κόκκινα, τα κίτρινα αγριολούλουδα ανάποδα. Σαν...
Ίσως ο ήλιος να είχε αγγίξει κι αυτούς γιατί ένας βγήκε μπροστά κι είπε:
"Ένα δίστιχο από τον καθένα σας κι είστε ελεύθεροι".
Κοιταχτήκαμε με τα μάτια ακόμα μισάνοιχτα. Ύστερα πιάσαμε δουλειά. Στο τέλος, η ίδια φωνή διευκρίνιζε:
"Έρευνα αντιδράσεων από το Σκοτάδι στο Φως, από το Θάνατο στη Ζωή. Τμήμα Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο...".
Κανείς δεν άκουσε την τελευταία λέξη. Είχαμε ήδη σκορπίσει μες στον κάμπο.
Σεβαστή Κωνσταντινίδου, "Ήλιος στο Παράθυρο", Ιωλκός 2022
