άπιαστο

Τα γεγονόταν που εκτυλίσσονται στο "Γκραντ Οτέλ" δεν αποτελούν ποτέ ολόκληρα, ξεχωριστά, καθορισμένα πεπρωμένα: δεν είναι παρά κομμάτια τους, τμήματά τους, αποσπάσματά τους: Στα κλειστά δωμάτιά του ζουν άνθρωποι, κοινοί ή ενδιαφέροντες, άνθρωποι που πέφτουν - δίπλα-δίπλα συγκατοικούν η ευδαιμονία κι η καταστροφή. Η περιστρεφόμενη πόρτα γυρίζει, κι αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε μιαν άφιξη και μιαν αναχώρηση δε σχηματίζει ποτέ ένα ενιαίο σύνολο. Ίσως, εξάλλου, να μην υπάρχουν στον κόσμο αδιάσπαστα πεπρωμένα, μα μονάχα κάτι το παραπλήσιο: αρχές που δε θα 'χουν συνέχεια, καταλήξεις των οποίων δεν προηγήθηκε καμιά αρχή. Αυτό που φαίνεται τυχαίο διέπεται συχνά από νόμους. Κι αυτό που συμβαίνει στη ζωή δεν είναι διόλου ακλόνητο, σαν τις κολόνες ενός κτιρίου, ούτε καταστρώνεται σα το σχέδιο μιας συμφωνίας, ούτε μετριέται σαν την τροχιά των άστρων - αλλά, αντίθετα, είναι, στην ανθρώπινη φύση του, πιο γρήγορο και πιο άπιαστο απ' τις σκιές των σύννεφων που περνούν πάνω από ένα λιβάδι... Αν επιχειρούσε κανείς ν' αφηγηθεί τι είδε πίσω απ' τις κλειστές πόρτες των δωματίων του ξενοδοχείου, θα διέτρεχε τον κίνδυνο να ταλαντευτεί ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, σαν να ισορροπούσε πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί...

Vicki Baum, "Γκραντ Οτέλ", Ψυχογιός 1983 (μετάφραση Δημήτρης Ζορμπαλάς)

το εξαφανισμένο παιδί

Ένα-δύο-τρία φόρα πήραν, βούτηξαν με τη λαχτάρα στο στόμα και τ’ αλάτι της θάλασσας στον ουρανίσκο.
Κοντά τους πήγα να τρέξω, μα χάρτινα τα πόδια και
διαλύθηκα.
Φώναξα «παίξτε με κι εμένα, παίξτε με!» όμως απέμεινα με τη λαχτάρα στο στόμα και τ’ αλάτι των δακρύων στον ουρανίσκο.
Όλα ήταν στη θέση τους: το γαλάζιο, τα βραχάκια· ακόμα και των φυκιών το ιριδίζον, απαράλλαχτο το χρώμα.
Μα η αναπνοή, η αναπνοή μου, η πιo βαθιά φουρτούνα κι εγώ, ανυπόστατη αγορίστικη ιδέα,
το τίποτα.

Ειρήνη Βακαλοπούλου, "Existential Angst", Βακχικόν 2013

-αν δοκιμάσει να γυρίσει πίσω-