ήρθανε κι από δίπλα

Τρεις μέρες έβρεχε. Εβδομήντα δύο ώρες συναπτές εμέτρησε το ρολόι, κι ετούτη η "καλή βροχή" -που λέει κι ο φίλος μας ο γελαστός (μ' όλα του βίου τα βάσανα) μπαρμπα-Χαράλαμπος- το χώμα επότισε, το 'καμε ίδιο σφουγγάρι. Την τέταρτη εκαλοσύνεψε.
Του Σεπτεμβρίου το κορίτσι (αλλιώς, Ονειροκόριτσο) βγήκε στην αγιασμένη απ' το νερό αυλή και τάισε όλα τα γατιά - ήρθανε κι από δίπλα.
Φορούσε μια μπλούζα μ' ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο που κάλυπτε το στήθος όλο. Έγραφε "αιώνια ομορφιά" από πάνω, χρυσά τα γράμματα.
Είν' αυτό που διαρκεί, άμα όλα έχουν περάσει: το χελιδόνι με τον αέρα του, θάλασσα με τον άμμο της, το μεγάλο ξύλινο κουτί κι όλον τον χρόνο του εντός...
Λίγο γάλα μένει, για το μέλλον ίσα ίσα, και σπάνια ησυχία... Του κόσμου η σελίδα ακόμα γράφεται...

γιώργος τζεβελεκάκης, "έντεκα λέξεις χάρισμα", διάφορος 2017

τότε το ψέμα δεν υπάρχει

Περπατούσαμε στην παραλία. Ο άνεμος φυσούσε από την Ελλάδα και έφερνε μαζί του το μελένιο άρωμα των ελληνικών λόφων και των ελληνικών ρεικιών. Ο ήλιος είχε βασιλέψει, είχε απλωθεί σιωπή. ένα και μοναδικό αστέρι έλαμπε στη σκοτεινιά και το φεγγάρι σηκώθηκε από τη θάλασσα, πονηρό και καχύποπτο, φευγαλέο σαν τον υδράργυρο.
Είπα: "Πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δεν θα μου πεις ποτέ ψέματα, Λουκά".
Γέλασε και με κοίταξε περιπαικτικά. "Πείτε μου, Υψηλότατε, τι είναι τα ψέματα;"
Ε λοιπόν, ναι, σκέφτηκα θλιβερά, αν η αλήθεια δεν υπάρχει, ή αν τουλάχιστον δεν μπορεί ποτέ να προσδιοριστεί με σαφήνεια ως αλήθεια, τότε το ψέμα δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν μπορεί ποτέ να προσδιοριστεί με σαφήνεια. Γύρισα την πλάτη μου στο φεγγάρι και κοίταξα τα άστρα, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν φιλικά και ζωντανά, σχεδόν ανθρώπινα. ποια ήταν τα ονόματά τους: Αίγα, Βετελγέζης, Κασσιόπεια και ούτω καθεξής; Ω λευκή Αίγα, ω Βετελγέζη με τα παγωμένα μάτια, ω μελωδική Κασσιόπεια! Όχι πλέον άστρα, όχι πλέον φωτιά, όχι πλέον χαμένα μέσα στις απεραντοσύνες που βρυχώνται, αλλά στραμμένα στη Γη με κινήσεις ήρεμες και ευσπλαχνικές, η Κασσιόπεια που γυρίζει το αδράχτι της, η Αίγα που απλώνει την μπουγάδα και ο Βετελγέζης με τα γαλάζια μπράτσα που καθαρίζει πατάτες στην κουζίνα.

Frederic Prokosch, "Τα Χειρόγραφα του Μεσολογγίου", Αστάρτη 2003 (μετάφραση Παναγιώτης Σκόνδρας)

-σειρά μου-

η ανάπαυλα

Έχουμε ανάγκη την ιστορία, γιατί μας χρειάζεται η ανάπαυλα. Μια παύση για να καταλαγιάσει η συνείδησή μας, για να διατηρήσουμε τη δυνατότητα να έχουμε συνείδηση - ως έδρα όχι μόνο της σκέψης, αλλά και ενός πρακτικού λόγου που θα μας δίνει κάθε ελευθερία δράσης. Σε αυτό το έργο αφοσιώνονται με απόλυτη συνέπεια οι ποιητές: να διασώσουν το παρελθόν, να διασώσουν τον χρόνο από τους φρενήρεις ρυθμούς του παρόντος. Για να το πετύχουμε, λοιπόν, πρέπει να εργαστούμε ώστε να ατονήσει, να αδρανήσει, να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος που απειλεί τη χρονικότητα και ο οποίος λεηλατεί την εμπειρία και περιφρονεί την παιδικότητα. "Να εκπλήσσουμε την καταστροφή", όπως έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ ή, καθώς θα έλεγε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, να ρισκάρουμε τη ζωή μας απέναντι σε αυτή την καταστροφή που πλησιάζει αργά και μοιάζει μάλλον με συνέχεια παρά με αιφνίδια ρήξη.

Patrick Boucheron, "Τι Μπορεί να Κάνει η Ιστορία", Πόλις 2017 (μετάφραση Γιάννης Μπαλαμπανίδης)