εγώ γύριζα

Συμβαίνει κι αυτό. Οι Βρυξέλλες είναι μια πόλη γένους θηλυκού στον πληθυντικό. Είναι μάνα, αδελφή, ερωμένη, ουρί, πόρνη, κορίτσι. Όμως λίγοι το ξέρουν. Δίνεται εύκολα, αλλά κανείς δεν την κατέχει. Όλα της τα μυστήρια είναι απλωμένα στο φως, εμείς όμως δεν τους δίνουμε σημασία κι έτσι παραμένουν κρυφά. Όταν πρωτοήρθα εδώ, πριν από δεκαπέντε χρόνια, ήμουνα μικρό παιδάκι. Οι γονείς μου ήταν φυγάδες από την Πολωνία και βρέθηκαν στο Βέλγιο χωρίς χαρτιά, χωρίς δουλειά. Ο γνωστός Γολγοθάς. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου έφυγαν. Ο γέρος μου βρήκε δουλειά στα ορυχεία, όπως όλοι οι Πολωνοί. Τον αδελφό μου κι εμένα, μας άφησαν να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Ο αδελφός μου έγινε ένας καθωσπρέπει μπουρζουάς, σπουδές, διπλώματα και όλα τα συναφή. Εγώ γύριζα. Μόνο μου στήριγμα το λέγειν μου και το μούτρο μου. Άρεσα στις γυναίκες... Με βοηθούσαν. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...

Georges Moustaki, "Οδός Ντε Μπουσέ", Αλεξάνδρεια 2002 (μετάφραση Λία Βουτσοπούλου) 

-ένα σύμβολο, της κάθε μέρας-

 

δέκα και είκοσι

Η Έμμα ήταν πολύ μικρή και οι γονείς της δεν της αγόραζαν ακόμη ρολόι. Στην Έμμα άρεσε τόσο πολύ το ρολόι του μπαμπά. Με τη λευκή πλάκα, τους χρυσούς δείκτες και τον μακρόστενο δείκτη που κουνιόταν κάθε δευτερόλεπτο. 

Κι έτσι η Έμμα ζωγράφισε με ένα μπλε στιλό στον αριστερό της καρπό ένα ρολόι. Πρώτα ζωγράφισε την πλάκα, ύστερα το λουράκι και τελευταίους τους δείκτες. Το ζωγραφιστό ρολόι της Έμμας έδειχνε δέκα και τέταρτο. Ήταν πολύ όμορφο το ζωγραφιστό ρολόι της Έμμας. 

Έπειτα από πέντε λεπτά η Έμμα ξανακοίταξε το ρολόι της και εκείνο έδειχνε δέκα και είκοσι.

Pinto & Chinto, "28 Σύντομες Ιστορίες για να Κοιμηθούν τα Παιδιά στη Στιγμή", Καλέντης 2020 (μετάφραση Αντώνης Παπαθεοδούλου)