Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

έχουν κι αυτοί τις εποχές τους

Πρέπει να ξέρετε, αγαπητέ μου, ότι τις τελευταίες εβδομάδες ολοκλήρωσα μερικούς στίχους για την Πρώτη Πράξη, τους οποίους για την ώρα δεν θα τους κατέτασσα σ' αυτούς που θα περάσουν στην αιωνιότητα, αλλά με λίγη δουλειά ακόμη, και χάρη τη μουσική σας, θα ξεπηδήσουν στον κόσμο σαν άγγελοι χωρίς φτερά. Το θέμα ερεθίζει τη φαντασία μου με παράξενο τρόπο. Και είμαι ήδη πολύ περίεργος πού ακριβώς θα το φτάσω. Έχω ξεκινήσει... σχεδιάσει... μελετήσει... όλα τα άλλα είδη. Και, για να είμαι σύντομος, νιώθω ότι αναγγέλλεται μια νέα εποχή μέσα μου. Μπορεί ν' ακούγεται βέβαια τολμηρό, αλλά δεν είναι. Γιατί οι καπνοδοχοκαθαριστές, οι πλανόδιοι παγωτατζήδες και οι λοχίες έχουν κι αυτοί τις εποχές τους. Άνθρωποι σαν κι εμάς το αναγνωρίζουν αμέσως αυτό. Θεωρώ πολύ πιθανό πολύ σύντομα να κατέβω ή να ανέβω από τον φανταστικό κόσμο, τον οποίο τώρα απολαμβάνω, σε κάτι απόλυτα ρεαλιστικό. Τι θα λέγατε, για παράδειγμα, αν ασχολούμουν με την πολιτική κωμωδία; Αισθάνομαι ήδη ότι η λέξη "ρεαλιστικό" απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Γιατί μου φαίνεται ότι η πολιτική είναι ο μόνος φανταστικός κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να δράσουν, παρόλο που δεν το παρατηρούν... Και από αυτό το σημείο θα πρέπει μάλλον να ξεκινήσω.

Arthur Schnitzler‎, "Απελευθέρωση", Τόπος 2010 (μετάφραση Μαρία Ρούσσου)

Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

τα όρια του τρέχοντος κουτσομπολιού

Πάνε πενήντα και πλέον χρόνια από τότε που τα συμβάντα τα οποία πρόκειται να αφηγηθώ προκάλεσαν παράξενη αίσθηση στη χαρωπή κοινωνία του Δουβλίνου. Ο κόσμος, ωστόσο, που αγαπά το επίκαιρο, ουδόλως καταγράφει τα περασμένα. Σπανίως εκτείνονται σε βάθος χρόνου οι αναμνήσεις των εγωκεντρικών και τα γεγονότα που κατά καιρούς διαταράσσουν την αβρή μονοτονία της τερπνής και άσπλαχνης προόδου, έστω και αν φέρουν τη σφραγίδα της δυστυχίας και του τρόμου, ελάχιστα υπερβαίνουν τα όρια του τρέχοντος κουτσομπολιού και (με εξαίρεση ίσως τη μνήμη λιγοστών ατόμων, πιο άμεσα συνδεδεμένων με τις επιπτώσεις της συμφοράς) πολύ σύντομα χάνονται από τη θύμηση όλων. Η όρεξη για σκάνδαλα ή για φρίκη έχει ήδη ικανοποιηθεί. Το περιστατικό δεν μπορεί να προσφέρει πλέον ενδιαφέρον ή πρωτοτυπία. Η περιέργεια, όταν συναντά το αδιέξοδο του άλυτου μυστηρίου, εγκαταλείπει αποκαρδιωμένη το στόχο της. Η ιστορία παύει να είναι καινούρια, μπαγιατεύει, γίνεται αδιάφορη. Και έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, η φιλέρευνη διάθεση υποχωρεί προς την απάθεια.

Sheridan Le Fanu, "Το Άγρυπνο Μάτι", Άγρα 2016 (μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου)

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

κανένας λαγός δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ

Είχε και κοσμοθεωρία. Ανάλογη της μεγαλομανίας του. "Συνωμοσίες υπάρχουν, αλλά καμιά δεν μένει μυστική. Όλες πρέπει να γίνονται στο φως του ήλιου. Τίποτα δεν σε στραβώνει σαν τον ήλιο αν τον κοιτάξεις κατάματα". Και την εφάρμοζε. ταχυδακτυλουργός της ζωής. Όλα να γίνονται μπροστά στα μάτια σου και να μην καταλαβαίνει κανείς όχι μόνο πώς αλλά γιατί συνέβη. Όπως ένα φυσικό φαινόμενο. Η εξάτμιση της θάλασσας, που ύστερα γίνεται βροχή. Γλυφό νερό.
Όλα πραγματοποιούνται. Φυσιολογικά. Οι λαγοί γίνονται μαντίλια και αντιστρόφως. Κανένας λαγός δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Κανένα μαντήλι δεν βρέθηκε λερωμένο. Το νερό έπλενε τα πάντα. Από τη Φθιώτιδα στην Καστοριά, από το Άργος στην Κομοτηνή, δεν είχε μείνει κουνέλι για κουνέλι. Με το μαντήλι στο τσεπάκι του αποικιοκρατικού λινού του κουστουμιού περνούσε σήμερα για πρώτη φορά την πόρτα της τέταρτης εξουσίας, την είσοδο μιας μεγάλης εφημερίδας, της Πολυφωνίας, αναγνωρίζοντας από μακριά τα μούτρα του Γαλανάκη σκυμμένα πάνω στο πληκτρολόγιο και ζητώντας από τη γραμματεία το γραφείο του Μεγάλου.

Απόστολος Λυκεσάς, "Μπλάνκο", Εστία 2005