από μόνες τους

Καθώς το κακό επέμενε ως το πρωί, επιχείρησα να το νικήσω, αλλά μ' έναν τρόπο που δεν μπόρεσε να με γιατρέψει εντελώς. Σοφοί της Γραφής, μαντέψτε ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός. Και να πώς έχει. Μη μπορώντας να απωθήσω αυτές τις σκηνές, κατέφυγα σε μια συμφωνία μεταξύ της συνείδησης και της φαντασίας μου. Από 'δω και στο εξής θα θεωρούσα τις γυναικείες οπτασίες σαν απλή ενσάρκωση αμαρτιών, και για τον λόγο αυτό θα τις αντιμετώπιζα σαν το καλύτερο μέσο για να χαλυβδώσω τον χαρακτήρα μου και να τον θωρακίσω για τις σκληρές μάχες της ζωής. Δεν το είπα αυτό με λόγια, άλλωστε δεν ήταν απαραίτητο. Η συμφωνία έγινε σιωπηρά, με μια κάποια αποστροφή, αλλά έγινε. Και για μερικές μέρες, εγώ ο ίδιος ήμουν που ανακαλούσα τις οπτασίες για να με κάνω πιο δυνατό, και δεν τις έδιωχνα παρά μόνο όταν αυτές έφευγαν κουρασμένες από μόνες τους.

Machado de Assis, "Ρεαλιστική Τριλογία", Gutenberg 2017 (μετάφραση Μαρία Παπαδήμα) 

allonsanfan

Ύστερα ήρθε η στιγμή για τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Πρώτα ο γαμπρός με τους συγγενείς της νύφης. Και μέχρι εδώ καλά πηγαίναμε. Μετά ήρθε η σειρά της νύφης με τους συγγενείς του γαμπρού. Αυτήν την φωτογραφία δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Κατ' αρχήν, ακόμα και σήμερα όταν θέλω να θυμηθώ ποιοι ήμασταν στο Δημοκρατικό σύλλογο του Μιλάνου το '72, σ' αυτήν την φωτογραφία θα ανατρέξω, γιατί επί δικτατορίας δεν βγάζαμε αναμνηστικές φωτογραφίες του συλλόγου. Θα ήταν ένα είδος χαρακίρι!

Και κατά δεύτερον λόγο, τα πρόσωπα όλων μας έλαμπαν περίεργα. Δείχνανε αποφασισμένα, σίγουρα για τον εαυτό τους, σίγουρα για τον ρόλο τους, όχι τόσο για την παρουσία τους σ' αυτό το δημόσιο κτήριο μιας μικρής πόλης της Ιταλίας, όσο για ότι συνέβαινε έξω, για ό,τι επρόκειτο να συμβεί στον κόσμο και στην ζωή τους. Δεν νομίζω πως καμιά άλλη γενιά έζησε και ούτε πρόκειται να ζήσει την ουτοπία τόσο ανακατεμένη με την πραγματικότητα, σε σημείο που να μην ξεχωρίζει η μία από την άλλη. Πρόσφατα ξαναείδα την ταινία των αδελφών Ταβιάνι "Allonsanfan". Θυμάμαι την σκηνή που οι σύντροφοι του, μεταμφιεσμένοι κυνηγοί, ππλησιάζουν την βίλα που είναι ο Μαστρογιάννι, ο αρχηγός τους, ενώ πίσω από τα δέντρα καραδοκεί το εκτελεστικό απόσπασμα, ή προς το τέλος της ταινίας που ξεκινάν να ελευθερώσουν τους χωρικούς στην Σικελία ενώ οι τελευταίοι ύστερα από λίγο θα τους σφάξουν με τις τσάπες και τις τσουγκράνες τους. 
  
Σίμος Κουτσολιούτσος, "Και τι να Πούμε Εμείς οι Τρομοκράτες;", Αυτοέκδοση 2021