-περνάει πάρα πολύ γρήγορα-

από πού να το πιάσει

Δεν καταδικάζω τη λεκτική μουσικότητα κι όλα αυτά που συνεπιφέρει με την παραφωνία, την τραχύτητα και την καινοφανή γλυκύτητά της. Όμως, μια πλαστικότητα ψυχής με προσελκύει πολύ περισσότερο. Να αντιτάσσεις τη ζωντανή γεωμετρία στη διακοσμητική γοητεία των προτάσεων. Να έχεις στιλ κι όχι ένα στιλ. Ένα στιλ που δεν θα επέτρεπε την αντιγραφή του από κανέναν. Που να μην ήξερε κανείς από πού να το πιάσει. Ένα στιλ που θα γεννιόταν από το κόψιμο ενός κομματιού μου, από μια σκλήρυνση της σκέψης κατά το δύσκολο πέρασμά της από τον εσώκοσμο στον εξώκοσμο. Μ' ένα σαστισμένο σταμάτημα όπως του ταύρου όταν μπαίνει στην αρένα. Να εκθέσουμε τα φαντάσματά μας στο νερό μιας αποκρυσταλλωτικής πηγής, όχι να μάθουμε πώς να ψιλοδουλεύουμε πολύπλοκα αντικείμενα, αλλά να απολιθώσουμε, καθώς περνά, καθετί όμορφο που βγαίνει από μέσα μας. Να δώσουμε όγκο στις αφηρημένες έννοιες. 

Jean Cocteau, "To Όπιο", Αιγόκερως 2007 (μετάφραση Άρης Σφακιανάκης)

δαχτυλοβρεκτήρας κυλινδρικός

Βλεπόμαστε τα Σάββατα. Συνήθως στέκεται έξω απ' τη βιτρίνα του χαρτοπωλείου και περιμένει. Πάνω από το κεφάλι της βρίσκονται δυο σειρές κίτρινα γράμματα, αυτοκόλλητα. "Δαχτυλοβρεκτήρας κυλινδρικός". Με ρώτησε εντέλει τις προάλλες τί σημαίνει. Πώς να της εξηγήσω; Μίλησα όπως μπορούσα για ένσημα, φακέλλους, γραμματόσημα. Βάλθηκε τότε να κλαίει σιγανά. Σειρήνες περιπολικού ακούστηκαν ξάφνου δίπλα μας και την έσπρωξα με βία επάνω στη βιτρίνα. Τη φίλησα, ώσπου ησύχασαν όλα γύρω. "Σήμερα μην πληρώνεις", είπε. Όλη τη νύχτα περπατούσαμε, η Όλγα μιλούσε ρώσικα κι εγώ έκανα πώς καταλαβαίνω.

Ούρσουλα Φώσκολου, "Το Κήτος", Κίχλη 2016