Όταν ήταν μαζί, δεν ένιωθαν αμηχανία με τη σιωπή. Ίσως επειδή και οι δυο τους, στα παιδικά τους χρόνια, είχαν περάσει πολύ χρόνο μόνοι στο δωμάτιο μελέτης. Αυτό το δωμάτιο είχε καλύτερη ηχομόνωση και από ραδιοφωνικό στούντιο. Δεν περνούσε ο παραμικρός θόρυβος απ' έξω.
Στη διαδρομή, η σιωπή του Μιτς και η σιωπή του αδερφού του διέφεραν μεταξύ τους. Η δική του ήταν η σιωπή ενός σώματος που σφαδάζει μάταια μέσα στο κενό, η σιωπή ενός αστροναύτη που περιστρέφεται σε μηδενική βαρύτητα.
Για τον Άνσον, ήταν η σιωπή μιας πυρετώδους αλλά οργανωμένης σκέψης. Ο νους του διέτρεχε ακολουθίες επαγωγικών και παραγωγικών συμπερασμάτων πιο γρήγορα από οποιονδήποτε ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Ταξίδευαν στον Διαπολιτειακό 5 για είκοσι λεπτά, όταν ο Άνσον είπε, "Νιώθεις καμιά φορά ότι στα παιδικά μας χρόνια ήταν σαν να μας είχαν απαγάγει;"
"Αν δεν ήσουν εσύ, θα τους μισούσα", είπε ο Μιτς.
Dean Koontz, "60 Ώρες", Bell 2009 (μετάφραση Γιώργος Μπαρουξής)
Για τον Άνσον, ήταν η σιωπή μιας πυρετώδους αλλά οργανωμένης σκέψης. Ο νους του διέτρεχε ακολουθίες επαγωγικών και παραγωγικών συμπερασμάτων πιο γρήγορα από οποιονδήποτε ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Ταξίδευαν στον Διαπολιτειακό 5 για είκοσι λεπτά, όταν ο Άνσον είπε, "Νιώθεις καμιά φορά ότι στα παιδικά μας χρόνια ήταν σαν να μας είχαν απαγάγει;"
"Αν δεν ήσουν εσύ, θα τους μισούσα", είπε ο Μιτς.
Dean Koontz, "60 Ώρες", Bell 2009 (μετάφραση Γιώργος Μπαρουξής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου