"Θαυμάσιο να είσαι αστροναύτης!" πρόφτασε να σκεφτεί, κι ένας τεράστιος καταιγισμός από πλανήτες έστειλε καταπάνω-του την έλξη-τους. Παραπατάει... Φτάνει ως το γραφείο, σηκώνει τ' ακουστικό "ένα κονιάκ!", η φωνή-του αλλόκοτη, σαν μακρινή. "Θα βάλω την Ελένη να με τρίψει. Θαρρώ την άρπαξα", και στηλώνει τα μάτια-του στην πόρτα. Η πόρτα ανοίξει σιγά σιγά, μια ρωγμή στο διάστημα - κανείς δεν μπαίνει. Ο Κρόνος πάνω απ' το κεφάλι-του, μικροσκοπικός, μοιάζει ν' απέχει εκατομμύρια έτη φωτός. "Κι όμως, έτσι να κάνω θα τον φτάσω..." πέρα απ' αυτόν, ο Δίας, κι ο Κένταυρος, κι ο Ερμής, κι η Ελένη ξαπλωμένη ανάσκελα σε μια συστοιχία υδρατμών. Το φεγγάρι αναζήτησε. Το φεγγάρι πούναι χλωμό και στρογγυλό σαν κεφάλι ανθρώπου. Σηκώνεται, και το βήμα-του δρασκελάει ουράνια σώματα. Αφήνεται στο κενό, κι η πτώση-του παρασέρνει μετεωρίτες. Φτάνει στις εσχατιές τ' ουρανού, και κει το βλέπει... Είναι κάτασπρο σαν κιμωλία και χλωμό. Χλωμό και λυπημένο. "Ένα κεφάλι ανθρώπου!" του ξεφεύγει από τα δόντια, κι ο νους-του τρέχει στο παράθυρο, να πάρει αέρα. "Πάψε να πίνεις!" θα του έλεγε η Ελένη αν ήταν εδώ. Ορμάει στο παράθυρο, τ' ανοίγει, κι ο δροσερός αέρας διαλύει τους Κρόνους, διαλύει τους Δίες. Το διάστημα ξαναπαίρνει τις γνωστές-του διαστάσεις. Το κενό γεωμετρείται και πάλι, αρχίζουν και πάλι τ' αντικείμενα να το κατοικούν. Η λογική θριαμβεύει και πάλι. Η φύση δαμάζεται.
Φώντας Κονδύλης, "Χαίρε, ω Χαίρε", Θεωρία 1983
Φώντας Κονδύλης, "Χαίρε, ω Χαίρε", Θεωρία 1983
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου