απλώνοντας τεράστια πλοκάμια

Ύστερα κατέβηκε ο δικηγόρος κείνος από το αμάξι του, δικηγόρος δεν ήταν, κατόπιν διαταγής του Πατακού και μάζεψε το αποτσίγαρο που είχε πετάξει. Αυτόν τον επιστήμονα οφείλομε να τον στήσομε στον τοίχο πριν τον Πατακό. Γιατί κουβαλάει πίσω του χιλιάδες χρόνια ιστορίας, όπου αμέτρητοι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη, γνωστοί κι άγνωστοι, γεννήθηκαν με την κατάρα της ευθύνης μέσα τους, για να ξυπνήσουνε μέσα μας τον αυτοσεβασμό μας, και πέθαναν σκοτωμένοι πρόωρα από την ευθύνη αυτή. Και τι άλλαξαν στον κόσμο; Πόσους ανακούφισαν; Ποιους δίδαξαν; Ούτε το αλφαβήτα της λευτεριάς δε μάθαμε... λόγια, λόγια, αερολογίες. Αρνούμαι, αρνούμαι γιατρέ ν' ακούσω άλλες φιγουρατζίδικες αυτοδιαφημίσεις. "Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος". Μπα; Σα δεν πιστεύω και δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος, αλλά μόνο για να πεθάνω. Είμαι λεύτερος γιατί έχω απόλυτη επίγνωση της μηδαμινότητάς μου. Η απουσία μου δε θ' αφήσει κανένα κενό πουθενά, σε κανένα άτομο, χώρο, ιστορία. Όχι, αδύνατο να συνεχίσεις να γράφεις μυθιστορήματα ύστερα από μια τέτοια δήλωση. Ας το πάρουμε απόφαση. Η λευτεριά δεν είναι προνόμιο για ζωή, αλλά διαβατήριο για το θάνατο. Αυτοί δεν είναι οι Καμικάζι, οι Βουδιστές που αυτοπυρπολούνται στο Βιετνάμ; Μπορείς βέβαια και να ζήσεις για να χαρείς το αποτέλεσμα. Πού οδηγεί ένα τέτοιο σύνθημα; Στο σημερινό αντιαισθηματικό, εγκληματικό και παράλληλα υποταγμένο άνθρωπο. Χωρίς ελπίδα και χωρίς πίστη σημαίνει χωρίς ιδανικά. Όσα πάνε κι όσα έρθουν. Πόσο το βολεύει το Σύστημα η παραίτηση του ανθρώπου! Εγώ, βέβαια, το έντομο, το κουρασμένο έντομο, δεν κατάφερα να προσφέρω το θάνατό μου... τι αξίζει ένα ξελιγωμένο, εξουθενωμένο έντομο; Η πείνα, όταν δεν έχει αντίπαλο την ψυχή σου, την πίστη σου, την ελπίδα, τρέφεται από την στέρησή σου, απλώνοντας τεράστια πλοκάμια που σου πιέζουν το μυαλό και σου κόβουν τα πόδια. Ζεις, σκέφτεσαι, αγαπάς, απελπίζεσαι με το στομάχι σου. Αρκεί!

Λιλή Ζωγράφου, "Επάγγελμα: Πόρνη", Γραμμή 1984