Ο Έντγκαρ απ' το μέρος που καθόταν διάλεγε πάντα να έχει καλή εποπτεία και ν' ακούει το θρηνητικό κάλεσμα απ' τις πεταλούδες. Γύρω του ήταν σαν κουρέλια απλωμένοι στις καρέκλες των διαφορετικών καφέ οι παράξενοι της πόλης. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να αντέξει τη φωνή απ' τις πεταλούδες. Μονάχα οι λοξοί. Ανάμεσά τους ήταν και ο Έντγκαρ. Ήταν κι αυτός ένας σκοτεινός. Δεν ήξερε πού ζούσε και εν τέλει αν αυτό που ζούσε ήταν ζωή ή σκλαβιά. Δεν ήξερε τον χώρο και τον χρόνο. Πότε γεννήθηκε και πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε. Ήταν συνήθως θλιμμένος, άλλες φορές σε πανικό, μερικές φορές ξέγνοιαστος και σπάνια ένιωθε ν' αγαπάει όλο τον κόσμο. Το φάσμα των συναισθημάτων της κυκλοθυμίας του ήταν ευρύ. Τα συναισθήματα που εμφανίζονταν συχνότερα ήταν αυτά που συνιστούσαν το εσωτερικό του πένθος. Το πένθος για το θάνατο του αγέννητου εαυτού του. Έβλεπε τους ανθρώπους, θηρευτής θελξικάρδιων βλεμμάτων και σαλεμένων ψυχών. Όταν τον έπιανε αγοραφοβία ή όταν φοβόταν ότι οι άλλοι έβλεπαν στο πρόσωπό του ένα τέρας, κοίταζε πάλι τη λάμπα για να ξεκουραστεί.
Φώτης Θαλασσινός, "Το Άσμα της Φάλαινας", Οδός Πανός 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου