Ακόμα και όταν κάποιος εδώ πρέπει να χωρίσει από τον άλλον, τα μάτια του λάμπουν από χαρά, γιατί ξέρει ότι σύντομα θα τον ξαναδεί, γεια σου σουσού, ένα γκρίζο σκαθάρι σέρνεται με τα τέσσερα καθώς στρίβει στη γωνία και χάνεται, αλλά αφήνει πολλά πίσω του: μια φιλία και μια ανθρώπινη ποιότητα. Ένα κορίτσι που, ενώ η οικογένεια την πειράζει με καλόβολα αστεία την ώρα του μεσημβρινού φαγητού, πετιέται ξαφνικά πάνω σαν να την τσίμπησε ταραντούλα και υποδέχεται το φίλο της, που τόση ώρα τον περίμενε και που εκείνη τη στιγμή επιστρέφει από μια ορειβασία με αναρρίχηση. Στη συνέχεια ολόκληρη η οικογένεια πάει περίπατο. Τέτοια οικογενειακά εγχειρήματα με τα οποία οι άνθρωποι διασχίζουν μια περιοχή όπως μια πυκνή ομίχλη στα βουνά εκνευρίζουν τον Χανς αφάνταστα. Μανιασμένος σκαλίζει με το κουταλάκι του τα τελευταία υπολείμματα του παγωτού του στο κύπελλο, ξεθυμαίνοντας έτσι πάνω από αθώα παρασκευάσματα. Περιγραφές για διαβάσεις παγετώνων. Αποχαιρετισμός της οικογένειας. Μύηση της "αδερφής" Χριστίνας στην εύθυμη πλάκα. Αναχώρηση για το ταχυδρομείο, μιάμιση ώρα πορεία, ανάπαυση στο μπαρ "Ο θείος Σεπ". Ένα αγόρι που ανεβοκατέβηκε το βουνό. Ένα εντελώς ιδιόμορφο συναίσθημα, που ρέει από μένα σε σένα και από σένα σε μένα. Η γιαγιά που νεύει φιλικά. Βόλτα, κουβέντα, μεσημβρινό φαγητό. Βόλτες στο ξέφωτο όπου υλοτομούν λάρικες. Κάποιος που τίποτα δεν επιθυμεί τόσο όσο να βλέπει γρασίδι και ουρανό.
Elfride Jelinek, "Οι Αποκλειμένοι", Εκκρεμές 2001 (μετάφραση Λευτέρης Αναγνώστου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου