Η αίσθηση που αφήνει ένα δολάριο στην καρδιά,
χαρούμενο ζεστό κόκκινο φως,
ρόδινες ανταύγειες απ’ το τζάκι στο λευκό
τραπεζομάντηλο και ήρεμες βελούδινες σκιές
που αργοσαλεύουν στην πόρτα κρεμασμένες.
Η αίσθηση που αφήνει ένα εκατομμύριο δολάρια:
κουρελόπανα φτιαγμένα από λακέδες
με χαοτικά περσικά σχέδια,
δίπλα στη δρυ, τους κρίνους και το ξίφος,
ομορφιά εξευτελισμένη,
εκπορνευμένη από προαγωγούς εμπόρους
σε συναλλαγές μεταξύ κρασιού και ευθυμίας.
Ανόητοι χωριάτες φτιάχνουν τα χαλιά του κόσμου,
νεκροί που ονειρεύτηκαν άρωμα και φως
στο υφαντό της ζωής τους.
Το απομεινάρι μιας αθώας αρκούδας
κάτω από τα πόδια ενός μυστικοπαθή σκλάβου
που ασχολείται αιωνίως με μικροπράγματα,
Ξεχνώντας κράτος, πλήθος, εργασία, κοινωνική γαλήνη,
καπέλα που λένε, λένε, λένε,
καπέλα που τσιρίζουν σαν ποντίκια,
καπέλα.
Stephen Crane, «Άπαντα τα Ποιήματα», independent.academia (μετάφραση Γιώργος Μπλάνας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου