Στη Σαϊγκόν μουσικές και πιτσιρίκια που παίζουν έξω τέτοια ώρα της νύχτας είναι σημάδι θανάτου - ή μάλλον μιας κοινότητας που παλεύει να θεραπευτεί.
Είναι μέσω αυτών των ντραγκ περφόρμερς, με τα εκρηκτικά κουστούμια και τις κινήσεις, με τις υπερβολικές εκφράσεις σε πρόσωπα και φωνή, με την παραβίαση των φυλετικών ταμπού, και μέσω ενός εκκεντρικού θεάματος, που η παρηγοριά εκδηλώνεται. Εφόσον είναι χρήσιμοι, αμειβόμενοι και εξουσιοδοτημένοι για τη ζωτική αυτή υπηρεσία εντός μιας κοινωνίας όπου το να είσαι ομοφυλόφιλος θεωρείται ακόμα αμάρτημα, οι ντραγκ κουίνς, για όσο χρόνο ο νεκρός κείται σε κοινή θέα, αποτελούν τους συντελεστές μιας παράστασης ετερότητας. Η υποτιθέμενη αξιόπιστη εξαπάτησή τους είναι το στοιχείο που καθιστά την παρουσία τους απαραίτητη για τους πενθούντες. Γιατί το πολύ βαθύ πένθος είναι εξωπραγματικό. Και άρα απαιτεί μια σουρεαλιστική ανταπόκριση. Με την έννοια αυτή, οι κουίνς είναι μονόκεροι.
Μονόκεροι που θορυβούν μέσα σ' ένα νεκροταφείο.
Ocean Vuong, "Στη Γη Είμαστε Πρόσκαιρα Υπέροχοι", Gutenberg 2021 (μετάφραση Έφη Φρυδά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου