Οι μέρες ήταν χαμένες σαν θαμμένες μέσα στο χώμα, νωρίς ευτυχώς νοτίζονταν από μια βαριά βροχή, κόκκινη, που σου θύμιζε ότι ήσουν στην Αφρική. Όλοι εμείς οι χαμένοι καταλήγουμε σε ανεπιθύμητα μέρη για μας, κωμοπόλεις που είναι συνέχεια σε ένα κωματώδη λήθαργο πένθους της ζωής και μουρμούρισμα σαν ξεψύχισμα ημίθανου ελέφαντα, αυτομολημένου από το κοπάδι. Ξάπλα στο Νεκροταφείο Ελεφάντων. Βλέποντας την τελευταία τσόντα της ζωής του να περνά μπροστά του. Σκεφτόμενος το ασήκωτο πια κορμί του να τρέχει στα λιβάδια του Θεού.
Αντώνης Βάθης, "45 Ιστορίες απ' την Άκρη του Μυαλού μου", Φαρφουλάς 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου