κάτι σαν ατέλειωτος ψίθυρος

Η δεύτερη αρχή θέτει την ισοδυναμία ανάμεσα στο γεγονός της ομοιότητας και την επικύρωση ενός αναπαραστασιακού δεσμού. Το ότι το ένα σχήμα μοιάζει με ένα πράγμα (ή με κάποιο άλλο σχήμα), το ότι υπάρχει μεταξύ τους μια σχέση αναλογίας, αυτό αρκεί για να διολισθήσει στο δρώμενο της ζωγραφικής μια διατύπωση προφανής, κοινότοπη, πασίγνωστη, και ωστόσο σχεδόν πάντα βουβή (είναι κάτι σαν ατέλειωτος ψίθυρος, βασανιστικός, που περιβάλλει τη σιγή των σχημάτων, την επενδύει, την κατακυριεύει, την κάνει να βγει από τον ίδιο τον εαυτό της και τη μεταβιβάζει τελικά στον χώρο των αντικειμένων, τα οποία μπορούμε να ονοματίσουμε): "Αυτό που βλέπετε είναι το τάδε". Μικρή σημασία έχει, και εδώ, σε ποια κατεύθυνση τίθεται η σχέση αναπαράστασης, αν η ζωγραφική παραπέμπεται στο ορατό που την περιβάλλει ή αν δημιουργεί από μόνη της ένα αόρατο που της μοιάζει. Το ουσιώδες είναι ότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε ομοιότητα και κατάφαση. 

Michel Foucault, "Αυτό Δεν Είναι Πίπα", Πλέθρον 1998 (μετάφραση Γιώργος Σπανός)