Μερικές φορές ονειρευόταν τον Μίλτον· ονειρευόταν ότι έκανε μακροσκελείς συζητήσεις με τον ξάδερφό του, αλλά δεν μπορούσε ποτέ να θυμηθεί τα λόγια του το επόμενο πρωί. Μερικές φορές ονειρευόταν επίσης τη στοιχειωμένη έπαυλη και τη συκιά που φύτρωνε στις όχθες του ποταμού· ονειρευόταν ότι οι κυματιστές ρίζες του δέντρου άνοιγαν σαν πλοκάμια αποκαλύπτοντας στο κέντρο τους μια έπαυλη ολόιδια με την πραγματική, το ίδιο σάπια και ερειπωμένη αλλά πολύ μικρότερη, σαν κουκλόσπιτο, όπου χτυπούσε η αιμάσσουσα καρδιά της Κοντέσας.
Η αλήθεια ήταν πως, αν ήταν στο χέρι του, ποτέ δεν θα πήγαινε να γίνεται λιώμα στην είσοδο εκείνου του εγκαταλειμμένου κωλόσπιτου. Κι όχι επειδή φοβόταν· ήξερε ότι όλες αυτές οι ιστορίες που αράδιαζαν ήτανε παραμύθια, κι ότι ο μόνος κίνδυνος που παραμόνευε ανάμεσα στα σάπια ερείπια ήταν οι μαύρες χήρες που έπλεκαν τον ιστό τους στις πιο σκοτεινές γωνιές του. το θέμα ήταν η αύρα, η δόνηση που ένιωθε γύρω από τα ερείπια, το αγχωτικό εκείνο συναίσθημα που κατακυρίευε το σώμα του κάθε φορά που καθόταν στα πέτρινα σκαλοπάτια, και το πόσο στ' αλήθεια καταθλιπτικό ήταν να βρίσκεται εκεί και να πίνει παρέα με τον ηλίθιο χοντρό, ενώ γύρω τους έπεφτε η βροχή, πυκνή αλλά αθέατη, στις κορυφές των δέντρων που αιωρούνταν από πάνω τους, ένας φυτικός θόλος που παγίδευε της υγρασία και τους έκοβε τη θέα στο ποτάμι, τον ουρανό και τα φώτα του Προγκρέσο στην αντίπερα όχθη.
Fernanda Melchor, "Παραντάις", Δώμα 2023 (μετάφραση Αγγελική Βασιλάκου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου