Μέσα του τρεχολογά ο φόβος. Έχω έναν άγνωστο μες στο κεφάλι μου, σκέφτεται, στο σώμα μου έναν ξένο.
"Έφυγα" δηλώνει ο Ουίλλιαμ κουνώντας τα χέρια. "Θα κρυφτώ σε καθαρά μοναστήρια, αν με δεχτούν, κι αν όχι, θα γίνω ερημίτης μέσα στα δάση της ενδοχώρας και θα ζω από πουλιά παραζαλισμένα που θα κυνηγάω, και θα 'χω για στρωσίδι μόνο τον σιδερόπλεκτο χιτώνα, που θα τον τυλίγω γύρω από τον λαιμό για να μη γυαλίζει στους ληστές. Έχω διερμηνεύσει τόσα και τόσα λόγια άλλων ανθρώπων, τώρα όμως πρέπει να διερμηνεύσω εμένα στον εαυτό μου. Χρειάζομαι μοναξιά. Έχω ξεχάσει ποιος είμαι. Η τριβή και η φθορά με κατάντησαν έναν άγνωστο, η συναναστροφή με τόση ιδιοτέλεια μ' έκανε ένα αστόχαστο πράγμα. Η τόση τύρβη και το πιόμα στα ταβερνεία διέλυσαν αυτό τον τόπο και εξάπλωσαν την αρρώστια παντού. Είμαι μια μπερδεμένη θολούρα".
"Μια αλεπού που μ' αγαπάει" αποκρίνεται ο Σίντζεν με φωνή πνιχτή κι αργόσυρτη "με περιμένει έξω απ' το χωριό, περιμένει να μας κάνει μεζεδάκι, κι εγώ έχω γίνει γέρος".
Oisín Fagan, "Νόμπερ", Δώμα 2023 (μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου