Γέρνοντας πάνω στην αποβάθρα με την καταξιωμένη από τον χρόνο στάση αυτών που πρόκειται να αυτοκτονήσουν άρχισε να επεξεργάζεται τις λεπτομέρειες. Ήθελε να είναι όσο γινόταν πιο διακριτικός. Τώρα που ο θυμός του είχε ξεθυμάνει, του φαινόταν κρίμα που δεν είχε πιει εκείνο το φλιτζάνι τσάι Δεν ήθελε να αναστατώσει κανέναν αθώο με τη θέα ενός άσχημου θανάτου. Και υπάρχουν ελάχιστες αυτοκτονίες που δεν είναι άσχημες. Ο φόνος είναι άπειρα πιο χαριτωμένος γιατί ακριβώς είναι φροντίδα του δολοφόνου να μην αναστατώνει. Ένας δολοφόνος καταβάλλει άπειρους κόπους μόνο και μόνο για να φανεί ο θάνατος να μοιάζει ήσυχος, ειρηνικός, ευτυχισμένος. Όλα, σκέφτηκε, θα ήσαν πιο εύκολα αν είχε λίγα χρήματα.
Θα μπορούσε, βέβαια, να πάει στην τράπεζα και ν' αφεθεί να τον πιάσει η αστυνομία. Του φαινόταν πιθανό ότι μετά θα τον κρεμούσαν. Αλλά η ιδέα της κρεμάλας, για ένα έγκλημα που δεν είχε κάνει, είχε ακόμα τη δύναμη να τον εξοργίζει. Αν σκοτωνόταν μόνος του θα το έκανε για ένα έγκλημα για το οποίο ήταν ένοχος. Τον βασάνιζε μια πρωτόγονη έννοια της δικαιοσύνης. Ήθελε να συμμορφώνεται, πάντοτε αυτό ήθελε.
Ένας δολοφόνος θεωρείται απ' τον συμβατικό κόσμο σαν κάτι σχεδόν τερατώδες, αλλά για τον εαυτό του είναι μονάχα ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που πίνει τσάι ή καφέ για πρωινό, ένας άνθρωπος που του αρέσει ένα καλό βιβλίο και που προτιμάει ίσως τις βιογραφίες από τα μυθιστορήματα, ένας άνθρωπος που πέφτει στο κρεβάτι την κανονική ώρα, που προσπαθεί να καλλιεργήσει καλές φυσικές συνήθειες αλλά που πιθανά υποφέρει από δυσκοιλιότητα, που προτιμάει τα σκυλιά ή τις γάτες και που έχει τις δείνα πολιτικές απόψεις.
Μόνο αν ο δολοφόνος είναι καλός άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί τέρας.
Graham Greene, "Το Υπουργείο του Φόβου", Ερατώ 1998 (μετάφραση Δημήτρης Καρέλλας, Στέλλα Μακρή)
Θα μπορούσε, βέβαια, να πάει στην τράπεζα και ν' αφεθεί να τον πιάσει η αστυνομία. Του φαινόταν πιθανό ότι μετά θα τον κρεμούσαν. Αλλά η ιδέα της κρεμάλας, για ένα έγκλημα που δεν είχε κάνει, είχε ακόμα τη δύναμη να τον εξοργίζει. Αν σκοτωνόταν μόνος του θα το έκανε για ένα έγκλημα για το οποίο ήταν ένοχος. Τον βασάνιζε μια πρωτόγονη έννοια της δικαιοσύνης. Ήθελε να συμμορφώνεται, πάντοτε αυτό ήθελε.
Ένας δολοφόνος θεωρείται απ' τον συμβατικό κόσμο σαν κάτι σχεδόν τερατώδες, αλλά για τον εαυτό του είναι μονάχα ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που πίνει τσάι ή καφέ για πρωινό, ένας άνθρωπος που του αρέσει ένα καλό βιβλίο και που προτιμάει ίσως τις βιογραφίες από τα μυθιστορήματα, ένας άνθρωπος που πέφτει στο κρεβάτι την κανονική ώρα, που προσπαθεί να καλλιεργήσει καλές φυσικές συνήθειες αλλά που πιθανά υποφέρει από δυσκοιλιότητα, που προτιμάει τα σκυλιά ή τις γάτες και που έχει τις δείνα πολιτικές απόψεις.
Μόνο αν ο δολοφόνος είναι καλός άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί τέρας.
Graham Greene, "Το Υπουργείο του Φόβου", Ερατώ 1998 (μετάφραση Δημήτρης Καρέλλας, Στέλλα Μακρή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου