δικά μας

Μετά τη δουλειά τον συναντούσα στο κέντρο της πόλης και περπατούσαμε κάτω από τα θαμπά κίτρινα φώτα του Ιστ Βίλατζ, πέρα από το Fillmore East και το Electric Circus, τα μέρη απ' όπου είχαμε περάσει στην πρώτη βόλτα που είχαμε κάνει μαζί.
Ήταν συναρπαστικό να στέκεσαι μπροστά από το καθαγιασμένο έδαφος, όπου είχε ιερουργήσει ο Τζον Κολτρέιν, ή του Five Spot στη Σεντ Μαρκς Πλέις, όπου είχε τραγουδήσει η Μπίλι Χόλιντεϊ, και ο Έρικ Ντόλφι και ο Ορνέτ Κόλμαν είχαν ανοίξει τους ορίζοντες της τζαζ σαν ανθρώπινα τιρμπουσόν.
Ωστόσο δεν είχαμε τα χρήματα να μπούμε μέσα. Άλλες μέρες επισκεπτόμασταν μουσεία. Είχαμε λεφτά μόνο για ένα εισιτήριο, έτσι ο ένας από μας έμπαινε, έβλεπε τα εκθέματα και έλεγε στον άλλον τι είχε δει.
Σε μια τέτοια περίπτωση πήγαμε στο σχετικά καινούριο μουσείο Whitney στο Άνω Ανατολικό Μανχάταν. Ήταν η σειρά μου να μπω και το έκανα διστακτικά χωρίς εκείνον. Δεν θυμάμαι πια τα εκθέματα, αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιτάζει μέσα από ένα από τα μοναδικά τραπεζοειδή παράθυρα και να βλέπει τον Ρόμπερτ στο απέναντι πεζοδρόμιο, να καπνίζει ένα τσιγάρο ακουμπισμένος σε ένα παρκόμετρο.
Με περίμενε και καθώς πηγαίναμε προς τον υπόγειο είπε:
"Μια μέρα θα μπούμε εκεί μέσα μαζί, και τα εκθέματα θα είναι δικά μας".

Patti Smith, "Πάτι και Ρόμπερτ", Κέδρος 2015 (μετάφραση Αλέξης Καλοφωλιάς)