άγαρμπο ρούχο

Όσο για τον Νίκο, αυτός εξακολουθεί να παίρνει τον ρόλο του πολύ σοβαρά, κι ολοένα στρατολογεί για το Κόμμα. Αλλά δεν με κεραυνοβολεί πια με τον δωδεκάλογο της ηθικής του επαναστάτη, αντίθετα έχει γίνει ένας πολύ πολιτισμένος κύριος με παχύ μουστάκι και κάτι συμπαθητικά γεροντόπαχα στις λαγώνες. Όποτε οργανώνει εκείνα τα φιλολογικά σουαρέ, ψάχνει πάντα στη βιβλιοθήκη, διαλέγει πάντα το ίδιο βιβλίο, πάντα το ανοίγει στην ίδια σελίδα και διαβάζει το γράμμα του Ρίτσου στον Ζολιό Κιουρί. Κι η Μάρθα, η αιώνια μνηστή του, πάντα βάζει τα κλάματα στο κατάλληλο σημείο, να την βλέπουν τα αμούστακα Ελληνόπουλα και να βουβαίνονται απ' τη συγκίνηση. Αλλά, όπως είπα, ολ' αυτά δεν με τυραννούνε πια, και καμιά φορά τον Νίκο τον ζώνουν αμφιβολίες και ανήσυχος μου λέει: "Λες να γινόμαστε γελοίοι;" Κι εγώ λέω γεμάτος κατανόηση: "Δεν βαριέσαι. Τη γελοιότητά μας τη φοράει σαν άγαρμπο ρούχο η ζωή". "Δηλαδή;" "Είδα πολλούς να γίνονται γελοίοι απ' την απόγνωση και την ανημπόρια".

Δημοσθένης Κούρτοβικ, "Τρεις Χιλιάδες Χιλιόμετρα", Κάλβος 1980