δεκαεφτά ποτάμια αίμα

Τι είναι αυτό που κάνει την ιστορία ενός ανθρώπου να είναι άξια απομνημόνευσης; Ο πόνος ή καλύτερα ο ηθικός και πνευματικός τρόμος μπροστά στον αδιόρατο πόνο του θανάτου. Ζω σε μια περίεργη και χαοτική κατάσταση. Βυθίζομαι ολοένα σε μια ζώνη σιωπής. Κολυμπώ στον βυθό μιας κρίσης που αφήνει μόνο μια γεύση χώματος στο στόμα. Όσο κι αν ψάχνω τώρα μέσα στα γυάλινα αυλάκια του μυαλού μου, αδυνατώ να βρω εκείνο το μαύρο, λαμπερό και συμπαγές ον που με συμβούλευε και με οδηγούσε. Αν βαδίζω ακόμη είναι γιατί τα πόδια μου συνεχίζουν τις μηχανικές κινήσεις τους. Όμως τα ίχνη δείχνουν πια πως κάνω κύκλους γύρω απ' τον εαυτό μου. Κατασπαραγμένος από χίλια νύχια πετώ στον αέρα χωρίς βαρύτητα και συνοχή. Μέσα μου ρέει η μουντή βουή ενός αθάνατου ποταμού.
Είμαι δεκαεφτά άνθρωποι στο σώμα ενός. Δεκαεφτά ποτάμια αίμα που κυλούν μέσα στην ίδια φλέβα. Όχι μάσκες και μορφές του αέρα κι ανατριχίλα - μόνο πρόσωπα και σώματα πραγματικά που ζούνε κάτω από το ίδιο δέρμα και κομματιάζουνε το χρόνο με μηχανικά πριόνια. Υπάρχει λοιπόν ο δολοφόνος κι ο ασκητής, ο συνεπής κι ο απλοϊκός, ο επιεικής κι αυτός που σαπίζει τη νύχτα μέσα στο λυωμένο λίπος, ο τραχύς και ο βάρβαρος, αυτός που αγαπά τις λεπτές αποχρώσεις, το καλό κρασί και την φιλία κι αυτός που αναζητά τον πόλεμο και τον ανταγωνισμό κι ο σωρός των σκουπιδιών που κολυμπάνε στη λίμνη κι αυτός που μεθά και ουρλιάζει και ξερνά στην ξένη πόρτα, αυτός που σέρνεται στο βυθό των ονείρων του κι αυτός που κυκλοφορεί άτρωτος μέσα στο χρόνο, ο αιμομίχτης κι ο καταραμένος, ο αγνός κι αυτός που βλέπει τα πράγματα να γίνονται αναπόφευκτα και γελά ευχαριστημένος για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν.

Θάνος Παπαδόπουλος, "Το Κυκλικό Διήγημα", Στοχαστής 1985