τότε το ψέμα δεν υπάρχει

Περπατούσαμε στην παραλία. Ο άνεμος φυσούσε από την Ελλάδα και έφερνε μαζί του το μελένιο άρωμα των ελληνικών λόφων και των ελληνικών ρεικιών. Ο ήλιος είχε βασιλέψει, είχε απλωθεί σιωπή. ένα και μοναδικό αστέρι έλαμπε στη σκοτεινιά και το φεγγάρι σηκώθηκε από τη θάλασσα, πονηρό και καχύποπτο, φευγαλέο σαν τον υδράργυρο.
Είπα: "Πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δεν θα μου πεις ποτέ ψέματα, Λουκά".
Γέλασε και με κοίταξε περιπαικτικά. "Πείτε μου, Υψηλότατε, τι είναι τα ψέματα;"
Ε λοιπόν, ναι, σκέφτηκα θλιβερά, αν η αλήθεια δεν υπάρχει, ή αν τουλάχιστον δεν μπορεί ποτέ να προσδιοριστεί με σαφήνεια ως αλήθεια, τότε το ψέμα δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν μπορεί ποτέ να προσδιοριστεί με σαφήνεια. Γύρισα την πλάτη μου στο φεγγάρι και κοίταξα τα άστρα, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν φιλικά και ζωντανά, σχεδόν ανθρώπινα. ποια ήταν τα ονόματά τους: Αίγα, Βετελγέζης, Κασσιόπεια και ούτω καθεξής; Ω λευκή Αίγα, ω Βετελγέζη με τα παγωμένα μάτια, ω μελωδική Κασσιόπεια! Όχι πλέον άστρα, όχι πλέον φωτιά, όχι πλέον χαμένα μέσα στις απεραντοσύνες που βρυχώνται, αλλά στραμμένα στη Γη με κινήσεις ήρεμες και ευσπλαχνικές, η Κασσιόπεια που γυρίζει το αδράχτι της, η Αίγα που απλώνει την μπουγάδα και ο Βετελγέζης με τα γαλάζια μπράτσα που καθαρίζει πατάτες στην κουζίνα.

Frederic Prokosch, "Τα Χειρόγραφα του Μεσολογγίου", Αστάρτη 2003 (μετάφραση Παναγιώτης Σκόνδρας)