τα όρια του τρέχοντος κουτσομπολιού

Πάνε πενήντα και πλέον χρόνια από τότε που τα συμβάντα τα οποία πρόκειται να αφηγηθώ προκάλεσαν παράξενη αίσθηση στη χαρωπή κοινωνία του Δουβλίνου. Ο κόσμος, ωστόσο, που αγαπά το επίκαιρο, ουδόλως καταγράφει τα περασμένα. Σπανίως εκτείνονται σε βάθος χρόνου οι αναμνήσεις των εγωκεντρικών και τα γεγονότα που κατά καιρούς διαταράσσουν την αβρή μονοτονία της τερπνής και άσπλαχνης προόδου, έστω και αν φέρουν τη σφραγίδα της δυστυχίας και του τρόμου, ελάχιστα υπερβαίνουν τα όρια του τρέχοντος κουτσομπολιού και (με εξαίρεση ίσως τη μνήμη λιγοστών ατόμων, πιο άμεσα συνδεδεμένων με τις επιπτώσεις της συμφοράς) πολύ σύντομα χάνονται από τη θύμηση όλων. Η όρεξη για σκάνδαλα ή για φρίκη έχει ήδη ικανοποιηθεί. Το περιστατικό δεν μπορεί να προσφέρει πλέον ενδιαφέρον ή πρωτοτυπία. Η περιέργεια, όταν συναντά το αδιέξοδο του άλυτου μυστηρίου, εγκαταλείπει αποκαρδιωμένη το στόχο της. Η ιστορία παύει να είναι καινούρια, μπαγιατεύει, γίνεται αδιάφορη. Και έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, η φιλέρευνη διάθεση υποχωρεί προς την απάθεια.

Sheridan Le Fanu, "Το Άγρυπνο Μάτι", Άγρα 2016 (μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου)