όπου ζωντάνευαν αμέτρητα λακκάκια

Η Γκισλάν ήταν η πιο αστεία, η πιο λαμπερή, η πιο χαριτωμένη νεαρή κοπέλα που μου δόθηκε η ευκαιρία να συναναστραφώ. Με το παραμικρό έσκαζε στα γέλια. Χτυπούσε τα χέρια της στα γόνατά της και όλο της το σώμα ήταν τόσο εκφραστικό που δεν πρόσεχες το χαμηλό της μπόι. Η χαρούμενη παρουσία της γέμιζε την ατμόσφαιρα όπως οι γιρλάντες που στόλιζαν το τείχος στη γιορτή του θρόνου. Τα καστανά της μάτια έλαμπαν συνεχώς και το σαρκώδες στόμα της σαν ώριμος καρπός μέσα στο οβάλ πρόσωπό της, όπου ζωντάνευαν αμέτρητα λακκάκια δημιουργώντας ένα μείγμα γοητείας και αθωότητας. Είχε ευαισθησία και βάθος, παρόλο που ήταν εκδηλωτική και οι τρόποι της κάπως προσποιητοί. Αν ήμουν ζωντανός, δεν θα μπορούσα να την περιγράψω όπως το κάνω σήμερα. Δεν μου είχαν μάθει τις λέξεις για να περιγράφω την ομορφιά των ανθρώπων και των πραγμάτων, τον αισθησιασμό και την αρμονία που τα υμνεί. Και τώρα το ερωτευμένο φάντασμά μου αισθάνεται την ασήμαντη ανάγκη να ανοίξει την καρδιά του. Επιτέλους να διηγηθώ αυτή την ιστορία που φέρνω συνεχώς στο μυαλό μου από τη μέρα του θανάτου μου.

ماهي بنيبين, "Τα Αστέρια του Σίντι Μουμπέν", Άγρα 2016 (μετάφραση Έλγκα Καββαδία)