το μεσημέρι

Το μεσημέρι ήταν σκληρό, όλο φως και σιωπή, και το πέρασμα του λεωφορείου αύξησε την ταραχή του. "Όλα φρικιαστικά τέλεια" είπε και η φωνή του πήρε το σχήμα φυλακής. Εκείνη έκανε μερικά βήματα προς την διασταύρωση. "Φεύγω" του είπε και ο ήλιος αναπήδησε στην πρόσοψη του Κεντρικού Ταχυδρομείου. "Μη" φώναξε "Μη". Σταμάτησε για μια στιγμή τρομαγμένη κι απόμεινε να αιωρείται στο χείλος του πεζοδρομίου: Να πέσει ή να μην πέσει; Έκανε με κόπο ένα αβέβαιο βήμα.
-Πόσο μόνη είμαι, είπε κι άνθισε σαν πασχαλιά μπρος το γωνιακό παντοπωλείο.

Θάνος Παπαδόπουλος, "Δεν Αγαπάς δυο Φορές τα Ίδια Πράγματα", Στοχαστής 1982