καλή εκδρομή;

Πώς να τα ξεχωρίσεις και τι να πρωτοξεθολώσεις μέσα σ' εκείνο το μυαλό των δεκαέξι χρόνων. Το θαύμαζες αυτό το πράμα, τη μόνιμη, όμορφη τρέλα, την αυθεντική μαγκιά σε κάθε κίνηση και κάθε ατάκα, τότε που η μαγκιά ήταν μόνο γνήσια αλλιώς σε ξεβράκωνε μπροστά σε όλους. Αλλά έβλεπες και την άλλη πλευρά, το σκοτάδι. Πώς να ελιχθείς, πώς να τους ακολουθήσεις σε όσα τους ομόρφαιναν και πώς να μην κάνεις τα άσχημα. Εκεί επιστρέφω όταν ψάχνω κουράγια στη ζωή μου, ακόμα και σήμερα - αφού τα κατάφερες τότε, θα τα καταφέρνεις πάντα.
Δεν έχει πλάκα. Δεν είναι πλάκα. Δεν το καταλαβαίνεις - ούτε να το φανταστείς μπορείς, αν δεν έχει κάτσει δίπλα σου. Άλλο η ζωή, άλλο ο θάνατος, άλλο να πεθαίνεις κάθε μέρα κι από λίγο. Να βλέπεις το ρολόι τους να μετράει αντίστροφα, όταν το δικό σου ακόμα δεν έχει αρχίσει να παίρνει μπρος. Έχει καιρό που είπα ένα ψέμα στην κόρη μου, υπάρχουν φαντάσματα μπαμπά; Όχι, παιδί μου, δεν υπάρχουν. Δηλαδή, δεν έχεις δει ποτέ σου φάντασμα; Όχι, δεν έχω δει. Κι ας έχω δει. Δεκάδες φαντάσματα. Δίπλα τους καθόμουν, μαζί τους ταξίδευα. Με στοίχειωναν. Όλη η χαρά, όλη η καύλα της εκδρομής γινόταν καπνός σε λίγα λεπτά, βλέποντας τα συντρόφια της Κυριακής να βυθίζονται με τις κόρες χαμένες σ' έναν εφιάλτη λίγα εκατοστά δίπλα μου. Πώς πέρασες; Καλά, καλά. Καλή εκδρομή; Καλή, καλή.

Νίκος Ιωαννίδης, "Μια Εποχή στο Τσιμέντο", Τόπος 2018