τα καταφύγια

Ήμασταν έτοιμα για την Αποκάλυψη όμως η Αποκάλυψη δεν ήρθε ποτέ. Χαμάληδες μας βύζαξαν με οπλισμένο σκυρόδεμα μέχρι την ενηλικίωση του τσιμέντου. Σε γενικές γραμμές περάσαμε γαλήνια παιδικά χρόνια με πρωτοποριακά συστήματα εξαερισμού κι άφθονες προμήθειες στο πλευρό μας. Απ' όλους τους Ιωάννηδες που γνωρίσαμε ούτε ένας δεν υπήρξε αποκεφαλιστής. Συλλαβιστήκαμε μέσα στα ακούσια αντανακλαστικά μιας γενικευμένης παραφωνίας. Δεν χάλασε ο κόσμος. Μια ανορθόγραφη ζωή μας περιέλαβε, ταξινομώντας μας μες στους δικούς της συντακτικούς κανόνες, την ώρα που ο χρόνος σφύριζε αδιάφορα, κάτι αδιάφορα σύμφωνα συριστικά, πότε της φρενοβλάβειας και πότε της νοσταλγίας. Υπάρχει άφθονη θαλπωρή μέσα στην υπόσχεση του ολοκαυτώματος, άφθονη θαλπωρή μέσα στην καρδιά της θεομηνίας. Όμως αυτή δεν έρχεται. Τα σημεία σπανίως επαληθεύονται απ' τα τέρατα κι έτσι εμείς παραμένουμε κρύα δωμάτια που χάσκουν, κρύα δωμάτια εκκρεμή. Δεν χάλασε ο κόσμος. Κι ας μαίνεται το γινόμενο, κι ας άγεται το πηλίκο, κι ας κράζουν τα μεγάφωνα, τα εξώφυλλα κάποιον ατέρμονο πνιγμό, οι αίθουσες σύνταξης, τα ληξιαρχεία, κι ας κάνουν τζούφιο σαματά τα κουφάρια σας μέσα στη λέξη «πληροφορία ». Κι ας εξυφαίνεται μονίμως η απειλή. Δίκιο έχει μόνο όποιος επιζεί.

Γιώργος Πρεβεδουράκης, "Οδός Ρόδων", Πανοπτικόν 2018