allonsanfan

Ύστερα ήρθε η στιγμή για τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Πρώτα ο γαμπρός με τους συγγενείς της νύφης. Και μέχρι εδώ καλά πηγαίναμε. Μετά ήρθε η σειρά της νύφης με τους συγγενείς του γαμπρού. Αυτήν την φωτογραφία δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Κατ' αρχήν, ακόμα και σήμερα όταν θέλω να θυμηθώ ποιοι ήμασταν στο Δημοκρατικό σύλλογο του Μιλάνου το '72, σ' αυτήν την φωτογραφία θα ανατρέξω, γιατί επί δικτατορίας δεν βγάζαμε αναμνηστικές φωτογραφίες του συλλόγου. Θα ήταν ένα είδος χαρακίρι!

Και κατά δεύτερον λόγο, τα πρόσωπα όλων μας έλαμπαν περίεργα. Δείχνανε αποφασισμένα, σίγουρα για τον εαυτό τους, σίγουρα για τον ρόλο τους, όχι τόσο για την παρουσία τους σ' αυτό το δημόσιο κτήριο μιας μικρής πόλης της Ιταλίας, όσο για ότι συνέβαινε έξω, για ό,τι επρόκειτο να συμβεί στον κόσμο και στην ζωή τους. Δεν νομίζω πως καμιά άλλη γενιά έζησε και ούτε πρόκειται να ζήσει την ουτοπία τόσο ανακατεμένη με την πραγματικότητα, σε σημείο που να μην ξεχωρίζει η μία από την άλλη. Πρόσφατα ξαναείδα την ταινία των αδελφών Ταβιάνι "Allonsanfan". Θυμάμαι την σκηνή που οι σύντροφοι του, μεταμφιεσμένοι κυνηγοί, ππλησιάζουν την βίλα που είναι ο Μαστρογιάννι, ο αρχηγός τους, ενώ πίσω από τα δέντρα καραδοκεί το εκτελεστικό απόσπασμα, ή προς το τέλος της ταινίας που ξεκινάν να ελευθερώσουν τους χωρικούς στην Σικελία ενώ οι τελευταίοι ύστερα από λίγο θα τους σφάξουν με τις τσάπες και τις τσουγκράνες τους. 
  
Σίμος Κουτσολιούτσος, "Και τι να Πούμε Εμείς οι Τρομοκράτες;", Αυτοέκδοση 2021