Το κουτί με τις περίτεχνες κορδέλες, ακουμπισμένο πλάι στις λαμπάδες με τους περίτεχνους φιόγκους, έκρυβε επιμελώς μέσα του τη σατέν ιβουάρ ρόμπα και το νυχτικό. Μ' αργές κινήσεις και δάχτυλα που έτρεμαν ανεπαίσθητα από την προσμονή, η Άννα έλυσε τις κορδέλες και τα 'βγαλε προσεκτικά από το κουτί τους κι ύστερα το λευκό νυφικό απ' το σώμα της. Λευτερωμένη από το ρούχο, που πάντα λευκό συμβολίζει την αγνότητα εκείνης που το φοράει, ενδύεται το ιβουάρ σατέν νυχτικό και μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα, εκεί που δυο κορμιά θα συνομιλήσουν φλύαρα στη γλώσσα της σάρκας, στη γλώσσα του πάθους, στη γλώσσα της ηδονής. Εκεί που η αφή θ' ανακαλύψει κρυμμένες κοιλότητες, όρη και δασωμένες πεδιάδες σε μια παράδοξη γεωγραφία των σωμάτων. Εκεί που το δόσιμο, στο μπρούτζινο κρεβάτι, διεκδικητικό και απόλυτο, θα έσβηνε τις όποιες μνήμες από τα παλιά, μηδενίζοντας το παρελθόν, καλωσορίζοντας το παρόν. Εκεί που η μήτρα σαν έτοιμη από καιρό θα υποδεχτεί στο υγρό της σκοτάδι τον γιο της. Το κορίτσι άλλη μήτρα το γέννησε, βάσκανη μήτρα. Το είχε αποφασίσει, θ' άλλαζε ακόμη και τ' όνομά τους.
Κώστια Κοντολέων, "Άννα, το Όνομά της", Κλειδάριθμος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου