Χαιρόμαστε σαν ανατέλλει ο ήλιος κι έρχεται τ' όμορφο φως. Το φως του γκαζιού μπορεί να σβήσει και το ηλεκτρικό επίσης. Σηκώνονται οι άνθρωποι με το χτύπημα του ρολογιού τους, μπήκε καινούρια μέρα. Αν ήτανε πριν 11 του Απρίλη, τώρα είναι 12, αν ήταν κάποια Κυριακή, τώρα είναι Δευτέρα. Δεν άλλαξε ο χρόνος, ούτε ο μήνας, κι όμως κάποια αλλαγή έγινε. Κύλησε ο κόσμος ένα βήμα παραπέρα. Ο ήλιος ανέτειλε. Δεν είναι σίγουρη η υφή του ήλιου. Οι αστρονόμοι ασχολούνται πολύ με αυτό το ουράνιο σώμα. Είναι λένε το επίκεντρο του πλανητικού μας συστήματος, γιατί η γη μας δεν είναι παρά ένας μικρός πλανήτης, τότε λοιπόν, τι είμαστε εμείς; Έτσι, όταν ανατέλλει ο ήλιος, αντί να χαιρόμαστε, θα 'πρεπε να είμαστε λυπημένοι, γιατί δεν είμαστε τίποτε μπροστά του, ο ήλιος είναι 300.000 φορές μεγαλύτερος από τη γη κι υπάρχουνε ακόμα ένα σωρό αριθμοί και μηδενικά που όλα δείχνουνε πως είμαστε ένα μηδενικό ή τίποτε, απολύτως τίποτε. Είναι στ' αλήθεια γελοίο να χαιρόμαστε.
Κι όμως, χαιρόμαστε σαν έρχεται τ' όμορφο φως, λευκό και δυνατό, κι απλώνεται στους δρόμους και ξυπνάνε στα δωμάτια όλα τα χρώματα, και νάτα τα πρόσωπα, τα χαρακτηριστικά. Είναι ευχάριστο να αναγνωρίζεις μορφές με την αφή, τι ευτυχία όμως να βλέπεις χρώματα, γραμμές. Και χαίρεσαι και μπορείς να δείξεις ποιος είσαι, δρας και αποκτάς εμπειρίες. Χαιρόμαστε και τον Απρίλη τη λιγοστή ζεστασιά, πόσο χαίρονται τα λουλούδια που μπορούν να βλαστήσουν. Κάποιο σφάλμα πρέπει να 'ναι, κάποιο λάθος στους φοβερούς αριθμούς με τα πολλά μηδενικά.
Ανάτειλε λοιπόν, ήλιε, δεν μας τρομάζεις. Τα πολλά χιλιόμετρα μας είναι αδιάφορα, η διάμετρος, ο όγκος σου. Ανάτειλε, λοιπόν, ζεστέ ήλιε, λαμπρό φως, ανάτειλε. Δεν είσαι μεγάλος, δεν είσαι μικρός, είσαι χαρά.
Alfred Döblin, "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς", Οδυσσέας 1982 (μετάφραση Μηνάς Παράσχης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου