φυλακισμένη πίσω από τα μάτια

Είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσεις τις στιγμές, τις αναμνήσεις. Γιατί είναι τόσο σφιχτά δεμένες η μία με την άλλη και, ενώ μιλάς για μια στιγμή, ανθίζουν σαν μπουμπούκια δίπλα της και οι άλλες και σε παρασέρνει αυτή η μυρωδιά ζωής. Ευχάριστη μυρωδιά, γιατί ο χρόνος έχει φυτέψει βαθιά και τις δυσάρεστες εκείνες στιγμές, που τώρα πια ανθούν κι εκείνες και ευωδιάζουν. Όχι, δεν είναι αέρινες οι αναμνήσεις σου. Οι αναμνήσεις μου είναι βαριές και στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη, έτσι που μία μόνο να ξεχωρίσεις από τον σωρό κατεδαφίζεσαι, ασφυκτιάς, σε πνίγουν.

Σε κάθε άνθρωπο έβλεπα στην άκρη των χειλιών του μια απάντηση, που όμως δεν ήθελε -ή μήπως δεν μπορούσε;- να μου τη δώσει. Ούτε εγώ μπορούσα να βρω τρόπο να την πάρω. Αλλά την ήθελα αυτή την απάντηση, αυτή τη βοήθεια που μου την αρνούνται. Σε όποιον συναντούσα γύρευα μια λύση, ένα άνοιγμα να φωτίσει το μονοπάτι που οδηγεί σίγουρα στην ευτυχία. Όλοι είχαν μια λύση φυλακισμένη πίσω από τα μάτια, πίσω από τα κλειστά τους χείλη. Πάλευα να την ελευθερώσω, για να ελευθερωθώ. Τώρα πια ξέρω. Κανείς δεν μπορεί να μου τη δώσει. Έφυγα πια πάνω από τη βοήθειά τους, πάνω από τις απαντήσεις τους, έγινε εγώ η απάντησή μου, εγώ τα χείλη τους που έσπασαν τη σιωπή αλλά κράτησαν πάνω τους κάθε χρώμα απάντησης.

Καθένας, από όταν γεννηθεί ακόμη, είναι περικυκλωμένος από τις μελλοντικές του εκδοχές. Χιλιάδες πιθανοί εαυτοί που ζητούν να γίνουν βεβαιότητα. Και εμείς, με κάθε βίωμά μας, με κάθε ερέθισμα κι επιλογή, τους προσπερνάμε ή τους φοράμε σαν ένα αόρατο πέπλο πάνω μας και συνεχίζουμε αυτή την πορεία ως το τέλος. Φοράμε όλους αυτούς που γίναμε και αφήνουμε τους άλλους, κι αυτό το λέμε μοίρα.

Στέφανος Παπατρέχας, "Φροσύνη", Κάπα Εκδοτική 2020