Το "ονειρικό έθνος" του 19ου αιώνα μεταμορφώθηκε στις "ονειρευόμενες κοινότητες" του 20ου αιώνα - και τα όνειρα αυτών των κοινοτήτων φέρνουν θεραπεία, γιατρειά, εξιλέωση. Οι Έλληνες κινηματογραφιστές, συχνά ακούσια, έφεραν το έθνος αντιμέτωπο με την ίδια του την εικόνα. Μερικές φορές αυτό που απεικονιζόταν δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό. Σε άλλες περιπτώσεις, προκαλούσε σύγχυση και απορία. Το νέο και το παλιό συνυπήρχαν στην οθόνη, αφήνοντας στο κοινό την αίσθηση μιας αναβληθείσας ολοκλήρωσης και μιας μετέωρης ταυτότητας. Άλλοτε, το σινεμά έφερε το έθνος αντιμέτωπο με τους χειρότερους φόβους του, αμφισβητώντας καθιερωμένα τελετουργικά και εξουσίες, όπως αυτά αποκρυσταλλώνονταν στον κομφορμισμό, την αβουλία και την αδράνειά του. Ο καθρέφτης αντανακλούσε το πρόσωπο που στεκόταν μπροστά του - το πρόσωπο άλλαζε μόνο όταν ο καθρεφτιζόμενος άρχιζε να στοχάζεται τον εαυτό του.
Βρασίδας Καραλής, "Μια Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου", Δώμα 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου