ΦΙΛ. Ο Σοφολογιώτατος έρχεται κατά 'μάς.
ΠΟΙΗΤ. Καλώς τα 'δέχθηκες με την υπομονή σου! εγώ δεν θέλω λόγια μ' αυτόν. Κοίτα πώς τρέχει! Το πηγούνι του σηκώνει την άκρη, ωσάν να ήθελε να ενωθή με τη μύτη. Ω να εγένονταν η ένωσι, και τόσο σφιχτή, 'πού να μην μπορή πλέον ν' ανοίξῃ το στόμα του, για να φωτίση το γένος!
ΣΟΦ. Έφαγα τον κόσμο, φίλτατε, για να σ᾿ εύρῳ· έτρεχα, όπως είναι το χρέος ενός καλού πατριώτη να τρέχει, όταν είναι εις κίνδυνον η δόξα του γένους· ένα βιβλίο θέλει τυπωθή 'γλήγορα, γραμμένο εις τη γλώσσα του λαού τής Ελλάδας, οπού λέγει κακό για 'μας τους σοφούς, και μου κακοφαίνεται.
ΦΙΛ. Γιατί σου κακοφαίνεται;
ΣΟΦ. Γιατι πολλά μυαλά είναι σωστά, και πολλά όχι· και όσα δεν είναι σωστά, ημπορεί να απατηθούν. Είναι τόσοι χρόνοι οπού σπουδάζω για το κοινόν όφελος της πατρίδας μου, και δεν επιθυμούσα να έβγουν άλλοι να μου τυφλώσουν τους ανθρώπους. Ήλθα σ' εσέ, οπού είσαι σοφός και συ, για να ενωθούμε με όσους συλλογίζονται καλά, και να καταπλακώσουμε αυτόν τον βάρβαρον συγγραφέα.
ΦΙΛ. Και ποιος είναι ο συγγραφέας;
ΣΟΦ. Δεν μου είπαν τ' όνομά του· μου είπαν 'πως είναι ένας νέος, ο οποίος για την κοινή γλώσσα βαστάει πάντα το σπαθί στο χέρι, και, από τη μάνητα τη μεγάλη, ημπορούμε να 'πούμε 'πως εκαταστήθηκε άλλος Αίας μαστιγοφόρος.
ΠΟΙΗΤ. Λοιπόν πάρε τα μέτρα σου, μη λάχη και στον θυμό του σκοτώση πρόβατα και αυτός, και εντροπιασθή.
ΣΟΦ. Ας εντροπιασθή· γι' αυτόν δεν με μέλει· με μέλει για το κοινόν όφελος.
ΠΟΙΗΤ. Και τι όφελος;
ΣΟΦ. Η γλώσσα σού φαίνεται 'λίγη ωφέλεια; με τη γλώσσα θα διδάξης το κάθε πράγμα· λοιπόν πρέπει να διδάξης πρώτα τες ορθές λέξες.
ΠΟΙΗΤ. Σοφολογιώτατε, τες λέξες ο συγγραφέας δεν τες διδάσκει, μάλιστα τες μαθαίνει από του λαού το στόμα· αυτό τό 'ξέρουν και τα παιδιά.
Διονύσιος Σολωμός, "Διάλογος", Διάττων 2006
ΠΟΙΗΤ. Καλώς τα 'δέχθηκες με την υπομονή σου! εγώ δεν θέλω λόγια μ' αυτόν. Κοίτα πώς τρέχει! Το πηγούνι του σηκώνει την άκρη, ωσάν να ήθελε να ενωθή με τη μύτη. Ω να εγένονταν η ένωσι, και τόσο σφιχτή, 'πού να μην μπορή πλέον ν' ανοίξῃ το στόμα του, για να φωτίση το γένος!
ΣΟΦ. Έφαγα τον κόσμο, φίλτατε, για να σ᾿ εύρῳ· έτρεχα, όπως είναι το χρέος ενός καλού πατριώτη να τρέχει, όταν είναι εις κίνδυνον η δόξα του γένους· ένα βιβλίο θέλει τυπωθή 'γλήγορα, γραμμένο εις τη γλώσσα του λαού τής Ελλάδας, οπού λέγει κακό για 'μας τους σοφούς, και μου κακοφαίνεται.
ΦΙΛ. Γιατί σου κακοφαίνεται;
ΣΟΦ. Γιατι πολλά μυαλά είναι σωστά, και πολλά όχι· και όσα δεν είναι σωστά, ημπορεί να απατηθούν. Είναι τόσοι χρόνοι οπού σπουδάζω για το κοινόν όφελος της πατρίδας μου, και δεν επιθυμούσα να έβγουν άλλοι να μου τυφλώσουν τους ανθρώπους. Ήλθα σ' εσέ, οπού είσαι σοφός και συ, για να ενωθούμε με όσους συλλογίζονται καλά, και να καταπλακώσουμε αυτόν τον βάρβαρον συγγραφέα.
ΦΙΛ. Και ποιος είναι ο συγγραφέας;
ΣΟΦ. Δεν μου είπαν τ' όνομά του· μου είπαν 'πως είναι ένας νέος, ο οποίος για την κοινή γλώσσα βαστάει πάντα το σπαθί στο χέρι, και, από τη μάνητα τη μεγάλη, ημπορούμε να 'πούμε 'πως εκαταστήθηκε άλλος Αίας μαστιγοφόρος.
ΠΟΙΗΤ. Λοιπόν πάρε τα μέτρα σου, μη λάχη και στον θυμό του σκοτώση πρόβατα και αυτός, και εντροπιασθή.
ΣΟΦ. Ας εντροπιασθή· γι' αυτόν δεν με μέλει· με μέλει για το κοινόν όφελος.
ΠΟΙΗΤ. Και τι όφελος;
ΣΟΦ. Η γλώσσα σού φαίνεται 'λίγη ωφέλεια; με τη γλώσσα θα διδάξης το κάθε πράγμα· λοιπόν πρέπει να διδάξης πρώτα τες ορθές λέξες.
ΠΟΙΗΤ. Σοφολογιώτατε, τες λέξες ο συγγραφέας δεν τες διδάσκει, μάλιστα τες μαθαίνει από του λαού το στόμα· αυτό τό 'ξέρουν και τα παιδιά.
Διονύσιος Σολωμός, "Διάλογος", Διάττων 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου